Zie, ik verkondig u grote blijdschap

Tweeduizend jaar geleden sprak de Engel te Nazareth: “Zie, Ik verkondig U grote blijdschap”.
Maria baarde een Kind: Immanuel, God met ons.
In Nazareth, de stad waar Jezus opgroeide en de Synagoge bezocht, is tegenwoordig de Arab Association for Human Rights gevestigd, opgericht in 1988 ter verdediging van de rechten van de Arabische staatsburgers van Israël, zie www.arabhra.org. Netanyahu stelde in 2003 dat er een “demografisch” probleem is in Israël. Hij zoekt een manier om te garanderen dat in Israël de meerderheid van de bevolking Joods zal blijven. Er zijn maatregelen genomen om dit te garanderen, maatregelen die racistisch te noemen zijn. Zo mag een Arabisch staatsburger in Israël niet trouwen met een inwoner van de Palestijnse gebieden. Arabische dorpen krijgen minder geld voor scholen (er is een volledig gescheiden schoolsysteem), er mag niet gebouwd worden in de Arabische dorpen (er worden zelfs huizen vernietigd), en er is veel politiegeweld tegen Arabische staatsburgers.

Tijdens de oorlog in 1948 vluchtten vele Palestijnen. Ook hielden velen zich een tijd lang schuil, maar zij mochten daarna niet terug naar hun grondgebied. Nazareth was zo’n plek waar velen een tijdlang schuilden en noodgedwongen gebleven zijn. Tot 1966 stonden de Arabieren binnen Israël onder militair bewind. Ook nu nog kan de regering door noodmaatregelen de rechten van Arabische burgers beperken.

Op 22 december bieden de Palestijnse kerken een document aan de Nederlandse Raad van kerken:
Uur van de waarheid: een woord van geloof, hoop en liefde. Moge Kerst dit jaar ook voor de Palestijnen een hoopvol begin zin.

Evi De Jean Bethlehem

VCCA Center Bethany

Expositie, optreden en ledenvergadering

12 december a.s. zijn kunstwerken uit Palestina te zien in Oss dankzij de medewerking van het Vision Center for Culture and Arts.

Op mijn blog van 7 september kon u lezen dat ik het centrum in Bethanië bezocht. De broers, Noubar en Milad, Armeense christenen, die het centrum runnen maakten grote indruk op mij. Later bleek dat ze ook samenwerken met het Madaa Silwan Community Center en met het AEI’s Sumud Story House.

Kunstenaars zoeken elkaar altijd op.
Dat blijkt ook uit het verhaal van Evi De Jean die tijdens haar recente bezoek in Palestina meewerkte aan een creatief optreden aan beide zijden van de muur in Bethlehem. Ook zij zal erbij zijn tijdens de ledenvergadering van het AKKV op 12 december.

U bent van harte welkom voor een optreden en een exposite op 12 december

Adres:
PI Unit, Landweerstraat-zuid 95J, 5349 AK Oss
Het optreden van Evi de Jean begint om 14.00 uur.

De toegang is gratis.

Kunstwerken uit Bethanië zijn te bezichtigen op de locatie.
De ledenvergadering begint om 12.30 -

De uitnodiging met routebeschrijving kunt u hier downloaden.

Het AKKV, Algemeen Kristelijk Kunstenaarsverbond,

viert in 2010 haar 90- jarig bestaan. www.akkv.nl

informatieavond

Op 12 november a.s. zal Kathinka Minzinga aan de hand van haar ervaringen iets vertellen over de periode dat zij voor EAPPI als waarnemer werkzaam was op de Westelijke Jordaanoever. Zij zal daarbij lichtbeelden laten zien. Er is ruimte voor vragen.
De heer Joep Knapen zal het gesprek leiden.
Plaats: De Leystroom, Brabantlaan 5, 4817 JW Breda
Aanvang : 20:00 uur
Koffie en thee en een drankje na afloop.
De toegang is gratis

Ma'asalame

Mijn termijn als vrijwilliger zit er op.Vele ontmoetingen en ervaringen heb ik met u als lezers kunnen delen. Het was belangrijk voor mij om dat te kunnen doen, omdat ik niet als individu ben gegaan, maar als lid van een kerk en een gemeenschap. Ik wil jullie als lezers hartelijk danken voor het meeleven en voor het (kritisch) meedenken.
Terug in Nederland ben ik bereid om in diverse verbanden mijn ervaringen hier te kunnen delen. Dat is een verlengde mijn verblijf hier.
Ik weet zeker dat enkele van mijn beschouwingen vragen hebben opgeroepen en hoewel ik de vragen zeker niet allen zal kunnen beantwoorden kan ik misschien een nader beeld geven van het leven in de West Bank onder de bezetting en de inspanningen die hier ter plekke worden geleverd om met elkaar, Israëli’s en Palestijnen, te komen tot een einde van deze situatie. Doelstelling is gerechtigheid, zelfbeschikking en rechtvaardige grenzen met voldoende middelen voor bestaan.
Het eerste woord dat iedereen tot mij sprak was welkom, nu bij vertrek wordt mij gevraagd of ik weer terugkom. Wie weet, ik heb mij zeker welkom gevoeld.
Het is belangrijk voor mensen te weten dat de wereld niet de andere kant opkijkt, dat we niet geld pompen in een economie die het prima zelf kan als er maar geen water zou zijn gestolen, als er maar toegang zou zijn tot hun land, als er maar geen checkpoints waren als er maar vrij verkeer van mensen, goederen en diensten zou zijn. Geweld als officieel middel tot verzet is door Palestijnse leiders afgezworen, de muur is niet nodig en niet nuttig. Het resultaat van vele jaren onderhandelingen ligt klaar om te worden geïmplementeerd. Nu de wil nog om het te doen.
Mocht u met mij handen en voeten willen geven aan onze goede wensen beveel ik een gift aan ten behoeve de reparatie van het dak van het Media Center in Tel Rumeida, zie blog 26 oktober. Eind november hoop ik de gift over te maken.
Rek nr. 51 66 19 829 tnv K. Minzinga te Ulvenhout.
Ma’asalame, vrede zij met u, tot ziens.

De kracht van pijn

Zoeken naar hetgeen mensen verbindt en niet naar wat mensen scheidt is een van de krachten van Mediation.
Hoe breng je de twee volkeren bij elkaar die gescheiden zijn door een Muur, door een geschiedenis van het wederzijds elkaar bewust toebrengen van slagen, met genoeg redenen ter rechtvaardiging van zichzelf?
Er is een groep Israëli’s en Palestijnen die elkaar gevonden hebben in gedeeld verdriet en die een vereniging hebben opgericht waarvan de prijs voor toetreding de hoogst denkbare is: voorwaarde is het verlies van een dierbare.
Rami’s leven veranderde compleet toen hij zijn dochter van 14 verloor tijdens een zelfmoord aanslag in Jerusalem, Mazen groeide op in een vluchtelingenkamp en woont er nog steeds zonder enig uitzicht op verbetering en verloor zijn vader die op weg naar huis zonder enige reden werd neergeschoten. Twee mannen die ieder voor zich een beslissing moesten nemen: hoe ga ik verder? Laat ik mijn leven verscheuren door haat en de behoefte om wraak? Of ga ik een andere, bijna ondenkbare, weg. Rami probeerde te begrijpen wat een zelfmoordterrorist kon bewegen om een onschuldig 14 jarig meisje te vermoorden, het veranderde zijn leven compleet. Hij kon niet meer langs de zijlijn staan, hij is volkomen overtuigd van de noodzaak om de bezetting te beëindigen, en het Palestijnse volk recht te doen. Mazen besloot zijn kinderen voor te gaan in de weg die zijn vader voor hem had bewandeld: te staan voor zijn rechten, het verhaal van zijn volk te vertellen, ondanks alle moeite en vernedering die het hem kost en de wereld te laten zien dat niet iedere Palestijn een terrorist is, maar een mens die lijdt, die zijn kinderen meer wil geven dan het leven in een gevangenkamp verbannen achter een torenhoge muur.
Samen met 500 gezinnen zoeken Rami en Mazen wegen om de gaten in de muur open te breken. Joden doneerden hun bloed in Ramallah, Palestijnen in Jerusalem. Samen organiseren ze zomerkampen voor de jeugd, demonstreren ze, geven lezingen op middelbare scholen. Meestal ziet de jeugd voor het eerst een Palestijn, respectievelijk Jood zonder horentjes. De demonen blijken mensen te zijn van vlees in bloed. Ze voeren een strijd tegen vooroordelen, gebrek aan kennis en het kwaad in het besef dat beide partijen ooit terug zullen kruipen naar de onderhandelingstafel, omdat deze strijd om gerechtigheid niet te winnen is met geweld of overheersing.

-

-
Zie ook: www.theparentscircle.org

-

-

Opgroeiende jeugd onder bezetting

Onderweg in Jerusalem werden we op het trottoir tegengehouden door spelende Palestijnse kinderen, ze hadden een lint gespannen. Ze riepen iets, ze speelden checkpoint. Wij speelden het spel mee en wilden heel deemoedig ons paspoort laten zien. Het was niet genoeg, we mochten nog steeds niet verder. Mijn echtgenoot werd al ongeduldig, maar ik gunde ze het genoegen om eens een keer die rol uit te spelen.
Een Palestijnse man mocht wel door, wij bleven nog even geduldig staan. Mijn man kon de natuurlijke neiging om ze opzij te duwen niet langer onderdrukken. Ik vroeg me af welke geweldloze weg succesvol zou kunnen zijn: humor, erkenning van hun rol? Hoeveel spelletjes moeten volwassenen dagelijks spelen. Welke weg kies je? Voor welke partij ben je? Alles heeft te maken met de bezetting, de visie op de toekomst.
Intussen moeten veel kinderen groot worden met vaders, broers, ooms of een grootvader in de Israëlische gevangenis. Zorgen in het gezin die daaruit voortkomen voor het dagelijks brood. Frustratie en soms geweld binnen gezinssituaties.

In H2 moeten de kinderen het daarenboven doen zonder buiten te kunnen spelen. Het Media House in Tel Rumeida wil een ontmoetingsplaats zijn voor opgroeiende jeugd. Onze teamleden hebben er twee maal per week engelse les gegeven. De vredesactivisten leren de jeugd om te gaan met de camera’s van BT’selem, ze oefenen in editten en ondertiteling. Stapje voor stapje is het huis bewoonbaar gemaakt, eerst de deuren en de ramen, nu nog het dak. Ik hoop om op een of andere wijze ondersteuning daarvoor te kunnen geven, misschien met u als lezers van mijn blog?

Kracht in zwakheid

Hoe geef je uitdrukking aan het onuitsprekelijke? Daar ligt de kracht van de kunst. Verhalen en anekdotes zijn ontstaan in de bezette gebieden met als antipode: het Palestijnse kind dat de overmachtige Israëlische soldaat te slim af is. En meer dan dat: het kind dat de soldaat ontmaskert en zijn zwakte doet kennen, naakt en vernederd delft hij het onderspit. De antropoloog Kanaana deed onderzoek naar deze verhalen.
Naast deze kunstvorm die het moreel hoog houdt is de figuur Hanthala beroemd geworden. Hanthala zag ik meermalen afgebeeld in bedreigende situaties zoals bij de ontruimingen in de wijk Silvan in Oost Jerusalem waar gezinnen na tientallen jaren uit hun huis worden gezet.

Hanthala is de creatie van de cartoonist in ballingschap Naji El-Ali. Met blote voeten, handen op de rug gebonden en stekeltjeshaar is hij symbool geworden van het Palestijnse volk, inspiratie voor standvastigheid. Een kind overdonderd door de ervaringen van onderdrukking en geweld.
Donderdag hebben wij ons afscheidsfeestje in Hebron. We stellen dan de nieuwe teamleden voor aan onze contacten. We zijn dan te gast in het Hanthala cafe. Mohammed (een schuilnaam) is dan onze gastheer. In zijn jonge jaren een vooraanstaande journalist, jarenlang gemarteld in de Israëlische gevangenis heeft een eenvoudig baantje aangereikt gekregen door een mensenrechtenactivist. Het café is geopend op een strategische plaats, centraal in de oude souk met de hoop om nieuw leven te wekken in het verlaten centrum van de stad.
En zo blijft de figuur van Hanthala ook na de dood van zijn schepper (vermoord in 1987) staan voor de verrijzenis van nieuwe hoop voor een verdrukt volk.

willekeur

“ Welcome to inspection point” staat er bij het Checkpoint Qalqiliya. “Prepare your documents for inspection.”
Gewapend met paspoort ga ik mee in de rij om de grens te passeren, Qalqiliya ligt op de groene lijn. Deze ochtend passeren 3000 Palestijnse werkers de grens naar Israël.
Helaas werd mij de doorgang ontzegd, alleen voor Palestijnen was de verklaring.
Hoezo? Waar stond dat? Wilden ze soms niet dat ik onderging wat Palestijnen moeten ondergaan? Het klinkt trouwens behoorlijk cynisch: alleen voor Palestijnen. Meestal is het andersom.
Goed, dan maar terug. Misschien een andere nuttige dagbesteding? Met een EAPPI teamlid uit Yayyous ga ik naar de “agricultural gate”. Het is een drukke tijd voor de boeren: de oogsttijd van de olijfbomen is aangebroken. 9000 dunum ( 1 dunum is 1000 vierkante meter), 75% van het land van Yayyous, is ingenomen en aan de westzijde van de muur. Om hun land te bereiken moeten de eigenaren door een checkpoint. Wij willen een bevriende boer graag helpen en mee naar zijn land. Wederom werd mij de toegang ontzegd. Ik mocht niet door het checkpoint.
Hoezo? Ik mocht 10 kilometer verderop a raison van extra kosten.
Voor het eerst ben ik “slachtoffer” van volstrekte willekeur. Hoe verschrikkelijk moet het zijn om dagelijks dit soort maatregelen te moeten ondergaan.
Het hek van de agricultural gate is slechts drie maal per dag open. De tijden variëren. Vanmorgen sloot de soldaat het hek te vroeg, mijn collega wees de soldaat er op: er kwam nog boer met zijn ezeltje aan.
Om het traject van de muur aan te leggen zijn hier over de volle breedte van 70 meter 2500 olijfbomen van de dorpelingen gerooid.
In dit door Israel toegeëigende gebied liggen zes waterputten van Yayyous.
Water is dan ook de eigenlijke reden van de vreemde lussen die de muur in het Noordwesten van Palestina maakt.“The fingers” heetten ze in beroepstaal. Een finger gaat 20 kilometer landinwaarts! Landbouwers zonder land en zonder water.
Geen andere keus dan zich verkopen als goedkope arbeidskracht aan de vijand en daartoe vele uren in een lange rij te staan.
“We wish you a safe and pleasant transit” eindigt het aanwijzingenbord. Ach, het blijft onschuldig ogen.

aan drie zijden ingesloten

Stel je eens voor dat je een mooi central gelegen huis hebt aan de Amsterdamse straatweg in Hilversum, een doorgaande weg, op de route naar een commercieel centrum van het land. Stel je vervolgens voor dat die weg dwars over geblokkeerd wordt en vervolgens in de lengte door midden gedeeld wordt door een 9 meter hoge muur.
Vervolgens maakt diezelfde muur een driekwart lus rondom je huis.
Dit is de situatie van de familie Anastas in Bethlehem. Voorheen een vermogend gezin met een goedlopend bedrijf en een souvenirwinkel op de begane grond. Nu is het gezin bankroet.
Regelmatig rijd ik met de bus langs de muur rond Bethlehem en zie de muur enorme slingers en lussen maken. Nu ik hem van dichtbij gezien heb is het traject nog waanzinniger. Overal zit een reden achter.
Om te beginnen moet ik opmerken dat de muur kilometers diep de Westbank in gaat ten Oosten van de groene lijn, op deze manier omcirkelt de muur een aantal joodse settlements. Maar misschien nog wel het belangrijkste is dat het gebied van Jerusalem zo artificieel uitgebreid wordt, zodat het aantal “joodse” inwoners van de stad omhooggetrokken wordt.

Midden in het geconfisceerde gebied met de vijf settlements ligt de Tent of Nations, woonhuis van een Palestijnse christen, Daoud Nassar, met land dat indertijd gekocht is door zijn grootvader. Vanaf 1991 heeft hij geprocedeerd om in bezit name door de Israëlische regering te voorkomen. $ 140.000 dollar armer heeft hij het gelijk aan zijn zijde gekregen. Maar de trukendoos is niet op: hij heeft geen stromend water, geen electriciteit en krijgt geen bouwvergunning, dit terwijl het settlement naast hem een zwembad heeft. Hij wil desalniettemin op een positieve manier op dit alles reageren. “We refuse to be enemies” staat met grote letters bij de ingang van zijn land. Tijdens de Gaza oorlog hebben ze cisternen gebouwd. Frustratie omzetten in actie is zijn devies: niet je hoop vestigen op buitenlandse mogendheden en ngo’s is zijn idee, maar je eigen plan trekken. Zoveel mogelijk zelfstandigheid creëren. Met de hulp van vrijwilligers werkt hij aan water, energie en landbouw.

leren demonstreren

Het is onrustig in de West Bank. Fatah heeft opgeroepen tot een algemene staking op vrijdag en de winkels waren inderdaad allemaal dicht. Op de terugweg van de moskee, we zijn er altijd op vrijdag tijdens gebedsuur om te monitoren, belandden we in een stenenregen. Jongeren gooiden stenen naar militairen boven op de daken in de stad. Gelukkig escaleerde het niet. Al-Aqsa en Goldstone zijn op ieders lippen. De bevolking voelt zich erg in de steek gelaten door de Palestijnse Autoriteit.
Youth against Settlements organiseerde gisterenavond een wake in het centrum van Hebron. Wij gaven door onze aanwezigheid moral support. Hoe moeilijk is het om creatief te zijn tijdens een demonstratie en het geheel niet te laten ontaarden. Jonge kinderen zijn de herrieschoppers en worden daar wellicht toe aangezet, maar het zou niet zo moeten zijn. Leer ze waardig te demonstreren met een goed onderbouwd verhaal. Youth against settlements wil daar graag aan bijdragen.

Op de loer

De muur is niet af. Er zijn gedeelten hier in het zuiden waar Palestijnse werkers makkelijk door kunnen. Ze betalen een taxichauffeur een hoop geld en het vervoer is geregeld. Als ze in Israël opgepakt worden belanden ze in de gevangenis. Maar er is hier geen werk en ze zijn wanhopig. Bepakt en bezakt voor een langere periode van huis, wagen ze de sprong.
Soldaten hebben zich aan de andere zijde verstopt. Ze kennen de plek en willen wel een verzetje. Acht van de negen werkers worden gepakt, een maakt zich uit de voeten. Acht mannen moeten op de knieën en worden gedwongen op handen en voeten verder te gaan, zich om te draaien, zodat hun geld en sigaretten ongezien uit hun rugzakken wordt gehaald. Schoenen uit en over doornen lopen. Als de militairen klaar zijn met hun pleziertje, vijf uur later, zetten ze de mannen terug de grens over. Een man is gebroken: het geld voor de tocht was geleend geld. Hij is des duivels, wil terug, wil de soldaten te lijf gaan. Zijn makkers weerhouden hem. Veel later op een andere plek steken ze alsnog de grens over.
Dit is het relaas van een medewerker van Al-Haq, een Palestijnse mensenrechtenorganisatie. Een van de opgepakten woont in Hebron in de oude Souk. Al-Haq kreeg in maart jl. de Nederlandse geuzenpenning uitgereikt, zie: alhaq.org

trauma en traumaverwerking

Een nieuw bataljon en nieuwe gewoonten. De Golani brigade is gearriveerd en wordt ingewerkt in de omgeving. Op bijgaande foto ziet u soldaten met geweer in de aanslag voor de dependance van Cordoba school.
Omdat de kinderen niet meer naar de wc durfden in het hoofdgebouw vroeg ik de soldaten of ze tien meter verder op wilden gaan staan. Nee, ze hadden orders van boven om hier te staan. Na een half uur vertrokken ze weer.
Wat is het effect van oorlog en bezetting op kinderen?
Terre des Hommes heeft een speciaal programma opgezet en geeft In Hebron en Jenin hulp op aanvraag naast speciale training voor leerkrachten: hoe problemen te signaleren en hoe er op te reageren. De leerkrachten van de Cordoba school hebben aan het programma deelgenomen. Het heeft een duidelijk positief effect gehad op de kinderen. In de gezinnen horen we dat kinderen bang zijn om te gaan slapen.
Na de tweede intifada is de school in de gebieden waar wij surveilleren drie jaar dicht geweest. Hele generaties kinderen hebben daardoor een gat in hun ontwikkeling en hebben geen kansen meer op vervolgonderwijs, dit alles tegen het internationale humanitaire recht, immers volgens de Hague Regulations heeft de bezettende macht de plicht heeft om de noden van de burgerbevolking te garanderen.

Leven in Hebron

Internationale waarnemers in Hebron

In 1993 is een begin gemaakt met de hoofdlijnen voor een schets van een overeenkomst voor een internationale aanwezigheid van waarnemers in Hebron.
Na de moord van Baruch Goldstein op gelovigen in de Ibrahimi Moskee zijn de onderhandelingen in een stroomversnelling gekomen gedurende de Oslo akkoorden.
In het protocol van 1997 betreffende Hebron hebben beide partijen zich verplicht te werken aan een normaal leven voor de bevolking van Hebron. TIPH (Temporary International Presence in Hebron) wordt opgericht en waarnemers uit Noorwegen, Italië, Zweden, Turkije en Zwitserland zijn sindsdien in Hebron gestationeerd.
Onlangs uitte de Israëlische regering twijfel over de deelname van Noorwegen omdat zij het land betichtte van te grote sympathie met de Palestijnse zaak.
Sinds het bereiken van het akkoord is de overeenkomst met voeten getreden. Vanaf 2002 heeft het Israëlische leger militaire bases rondom de stad en is de vrijheid van beweging van de inwoners van Hebron enorm beperkt. Gevolg is economische malaise. Er is zeker geen ‘normaal’ leven mogelijk voor de palestijnen in de ‘closed military zones’, met het gevolg dat er onderscheid wordt gemaakt tussen burgers: in H2 genieten de 400 settlers privileges en bescherming vanwege de strijdkrachten en de 35.000 palestijnen in H2 moeten het doen zonder vervoer, voldoende water en goed functionerend burgerlijk bestuur.
De rapportages van TIPH zijn vertrouwelijk. Waarnemers komen niet tussenbeide.
Wij, als waarnemers van de EAPPI, maken daarentegen zoveel mogelijk gewag van onze bevindingen in zoveel mogelijk media.

Een ongenode gast

Uren lang kan Hani Abu Heikel vertellen. Een beminnelijke man, afgestudeerd aan de universiteit, vader van een gezin van vijf, woonachtig in Tel Rumeida in H2. Om in het onderhoud van zijn gezin te voorzien verkoopt hij koffie, gezien zijn achtergrond zou hij een hoge functie bij de palestijnse autoriteit kunnen hebben maar hij kiest ervoor zelfstandig te zijn en niet mee te werken met de Israelische bezetter. Als zovelen palestijnse mannen heeft hij in zijn jonge jaren in de israelische gevangenis gezeten. Daar is hij door intensieve gesprekken met intellectuelen uit alle geledingen gekomen tot de overtuiging dat de palestijnse zaak het meest geholpen is met geweldloos verzet. Hij is betrokken bij het project van B'Tselem (een israelische mensenrechtenorganisatie ): "shooting back" en leert de mensen in zijn omgeving werken met de video's. Als militairen zijn zoon neerslaan staat hij erbij en filmt. De betrokken officier is veroordeeld. Als een buurman zijn druiven steelt legt hij hem uit dat het zijn druiven zijn. We waren erbij en verbijsterd door zijn innerlijke rust. De poort van zijn achtertuin moet altijd open zijn, militairen en en settlers lopen dag en nacht via zijn tuin naar de andere kant van Tel Rumeida.
Altijd moet er iemand thuis zijn anders wordt zijn huis ingenomen. Drie tot vier keer per week worden 's nachts stenen gegooid om te zien of hij er is. 's Morgens liggen er tomaten en rotte eieren voor zijn voordeur.
Zes keer is zijn auto verbrand in de afgelopen drie jaar, zijn land is vier keer in brand gestoken.
Hij blijft, ondanks het vast voornemen van de settlers om hem daar weg te pesten en ondanks het gebrek aan bescherming van de bezetter, wier militairen dag en nacht aanwezig zijn, alles zien, maar niets doen.

Israelische wetenschappers verbeteren kwaliteit van leven in South Hebron Hills

Susyia is een van de gemeenschappen ten Zuiden van Hebron die zwaar te lijden heeft onder de bezetting. Gelegen in militaire zone onder de rook van het settlement heeft de gemeenschap weidegrond moeten inleveren en worden alle bouwactiviteiten verboden.
Israëlische wetenschappers hebben een systeem ontwikkeld waarbij desondanks energie wordt opgewekt, zodat er licht is in de tent en telefoons en camera’s kunnen worden opgeladen. Het leven van de vrouwen is verbeterd omdat melkproducten niet meer met de hand hoeven te worden vervaardigd.
-
Het project is voorgedragen voor de prijs van de World Challenge 09, een jaarlijkse wedstrijd georganiseerd door de BBC World News.
-
Om voorgedragen te worden voor de prijs moet het gaan om innovatieve, kleinschalige projecten die de gemeenschap ten goede komen en ecologisch verantwoord zijn.
-
Ook u kunt stemmen via:
-
http://www.theworldchallenge.co.uk/2009-finalists-project11.php
-
-

Rosj Hasjana en Jom Kippoer

Vandaag is het Jom Kippoer, dag van inkeer en gebed. Gebed om verzoening en inkeer: heb ik mijn geloften gehouden? Sta ik in het krijt bij mijn medemens?
De tien ontzagwekkende dagen zijn ingegaan met Rosj Hasjana, de viering van de schepping van de mens en het nieuwe jaar. Op bijgaande foto ziet u een ceremonie van het Tasjilech gebed. Traditioneel wordt dit uitgesproken bij stromend water, onze zonden worden afgewassen, verdwijnen in de oneindige zee van Gods genade.
Prachtig dat we als mens steeds opnieuw mogen beginnnen.
De granaatappel staat voor overvloed. Joden wensen elkaar een overvloed van gezondheid en geluk, evenzoveel als er zaadjes zijn in de granaatappel.
Binnenkort wordt een begin gemaakt met het bouwen van de loofhut. Ps. 27 vers 5: hij laat mij schuilen in een loofhut. Ons onderdak op aarde is tijdelijk. We zijn afhankelijk van de Eeuwige, het leven is niet maakbaar. Waar kun je dat beter ervaren dan in een fragiel bouwsel?
Intussen roept Baruch Mazal op om op de Westbank een zo blijvend mogelijke tent op te richten als protest tot de oproep tot een bevriezing van de bouw van de settlements. Een mooi en inspirerend religieus gebruik wordt misbruikt in de politieke realiteit van het land.

leefbaar bestaan

Met alle EAPPI teams zijn we een week op stap. Zo waren we in Yad Vashem-het museum over de Holocaust- en zagen de gruwelen van de tweede wereldoorlog aan ons voorbij gaan.
Eerst stigmatisering als jood, vervolgens beperking van leefruimte en oprichting van scheidingsmuur, toen de bestempeling van de groep als (commun)isten. De instelling van een eigen bestuur, die moest beslissen over leven en dood, gaf een wrange draai aan dat alles en er ontstond gaandeweg een methodiek gericht op het uitroeien van een gemeenschap.
Hoe vreselijk het ook is: door onze ervaring met de bezetting ontstond bij ons een gevoel van herkenning. Niet dat de Israelis zich nu schuldig maken aan systematische uitroeing, maar wel aan het marginaliseren van een bevolkingsgroep, wier economisch leven onmogelijk wordt gemaakt en die basale mensenrechten ontberen, zoals vrijheid van beweging, familierechten als hereniging van man en vrouw, vrijheid van onderwijs.
De sjoa was de grond voor het erkennen van het bestaansrecht van de staat Israel. Een beslissing van de Verenigde Naties. Een beslissing waar wij als westerse landen die deel waren van de verschrikkingen van WOII allemaal achter staan. Nu is het aan diezelfde landen om te zorgen dat dezelfde mechanismen niet weer plaatsvinden en dat ook de minderheid van de palestijnen een leefbaar bestaan krijgen.

Armoede in H2

Armoede is niet iets dat je aan de grote klok hangt. Zeker niet als trots is ingebed in je cultuur.
Fier dragen de Palestijnen hun lot. De gastvrijheid is spreekwoordelijk. Toch leeft 25% van de mensen onder de armoedegrens.
Vandaag zagen we kinderen van de Cordoba school met nieuwe kleren of schoenen onder de arm naar huis lopen.
Stralende gezichtjes. Ramadan loopt bijna ten einde. Deel van het vasten is het geven van aalmoezen. Aangezien de school gelegen is H2 en de armoede daar het grootst is, heeft het schoolhoofd haar best gedaan om donoren te vinden voor geschenken.
Toch was niet iedereen blij met de keuze van zijn of haar kind: “settler kleren” noemde een van onze contacten de keuze van de jurk van haar dochter. Lang, kaki kleurig en een witte bloes. Tja……
De vastenperiode loopt ten einde. Zondag is het Eid Al Fitr. Er volgen een paar vakantiedagen voor de schoolkinderen.
De Joodse hoge feestdagen vallen in dezelfde periode. Het nieuwe jaar begint zaterdag a.s. Dit jaar geen gezamenlijke vieringen. Wie weet ooit wel.
Delen van het land en haar opbrengsten. Voorlopig is de doelstelling gescheiden leven mogelijk te maken. Hebron is de enige stad in de Westbank met joodse nederzettingen in haar midden. De prijs is hoog: Al Shahadatraat is dicht, 1000 winkels zijn gesloten. Hoofden van gezinnen kunnen hun gezin niet meer onderhouden. Het Rode Kruis biedt in deze stad, als enige in de Westbank, voedselpakketten met de eerste levensbehoeften. In H2 zijn de getallen dan ook nog veel schrijnender: 8 van de 10 volwassenen is zonder werk, 75% van de mensen leven onder de armoedegrens.

Micha 6 vers 8

Wat vraagt de Ene
anders van je
dan recht doen, vriendschap liefhebben
en ootmoedig wandelen met je God?

Ja, hoe anders is de Ene dan wij denken.
Wij denken in dogma’s, in tegenstellingen, maar eigenlijk is de goede boodschap zo eenvoudig. Wij hoeven als mensen niet meer te doen dan gerechtigheid, naastenliefde en nederigheid te betonen.
Dit was al heel vroeg in mijn christenleven een persoonlijke boodschap van God.
Meer wordt er niet gevraagd van mensen. Nu, wonend te midden van de moslim gelovigen wordt het mij weer duidelijk: dit is de boodschap die ons bijeen brengt en niet verscheurt. Dit is de boodschap die vrede brengt. Deze boodschap hoor ik van vredelievende mensen aan beide zijden van de muur.
Als wij gerechtigheid doen en barmhartigheid dan hoeven we geen muren te bouwen om onszelf te beschermen.

Wee
wie huis aan huis laten raken,
veld tot veld laten naderen,-
totdat er geen plaats meer is
en gij alléén
gezeten zijt in de ruimte van het land!
Jesaja 5:8

Woorden die diep het hart raken van Palestijnse gelovigen. Een moslim is hij die de grootheid van God erkent en zijn leven in geloof aan God onderwerpt, heb ik mij laten vertellen. Een Christen is hij die in het voetspoor van Jezus wandelt. Een Jood houdt zich aan de geboden van de Ene.
Het moet dus zeer wel mogelijk zijn om samen in vrede te leven in dit land van deze drie geloven in vertrouwen dat onze naaste ons heil zoekt en wij ons zo samen aan de Ene onderwerpen.

Een nacht onder de sterrenhemel

Gisteren werden we gesommeerd onmiddellijk naar Susya te vertrekken.
We kennen de bewoners en blijven daar regelmatig overnachten omdat er regelmatig problemen zijn met de settlers in het settlement met dezelfde naam.
Settlements worden gecreëerd door middel van steeds dezelfde tactiek: men plaatst een caravan op een heuveltop en langzaam maar zeker vergroot men zijn terrein door de grenzen te verleggen. Vervolgens roept men uit dat dit Israëlisch grondgebied is en verklaart de Palestijnse boeren tot ongewenste persoon. In Susya worden de schaapherders uitgescholden en verdreven en is het graasgebied van de schapen gedecimeerd.
Ook al is het settler dorp al behoorlijk groot en is het gebied van de 35 schaapherder families al enorm ingekrompen, het is blijkbaar nooit genoeg: er staat al maandenlang een caravan buiten het dorp in de richting van de herders, in vakjargon een “outpost”. Het Israëlisch Hooggerechtshof heeft al een tijd geleden gesommeerd de outpost te verwijderen en dat is gisterenmorgen gebeurd. Helaas hangt daaraan een prijskaartje, een zogenaamde “price-tag” . Acht settlers, wier lichaamstaal niets te raden overlaat begaven zich na de ontmanteling van de outpost richting tenten en schopten stamppij. Een voorvechter van Ta’ayusch ( zie eerdere blog) die onmiddellijk van zijn werk naar Susya kwam, is binnen vijf minuten gearresteerd door de Israëlische geheime dienst en de schrik zit er bij de bewoners goed in. Als team hebben wij vannacht gewaakt. De hele nacht door hebben de settlers gewerkt en een nieuw bouwwerk opgericht op de plek van de vorige caravan. De nieuwe “outpost” staat op dezelfde locatie. Het is een oud spelletje met helaas meestal dezelfde winnaar.


Liggend onder de sterrenhemel met naast ons de schaapherder en zijn zoon zie ik voor me hoe Abraham geleefd moet hebben. Abraham die bij de terebint van Mamre bezoek kreeg van God. Wist u dat die terebint in Hebron staat? Wellicht heeft hij God toen net zo gastvrij ontvangen als wij steeds ontvangen worden in deze omgeving. Sara moet er ook net zo bij gezeten hebben toen ze voor het voedsel zorgde als onze gastvrouw. Eerst de gasten, dan pas eet zij met de kinderen wat er overgebleven is. En dan te weten dat zij de hele dag heeft gevast –het is immers Ramadan. Er valt heel veel te leren van deze bevolkingsgroep die door het leven zelf gevormd en gekneed zijn.

Centrum voor de Kunsten in oostelijk Jerusalem

In Bethanie, gelegen aan de oost zijde van Jerusalem, hebben twee broers, Noubar en Milad, Armeense christenen, een centrum voor de kunsten opgericht voor dans, muziek- en schilderlessen.
Het werk doen ze naast hun baan, aangezien er anders niet voldoende middelen en inkomsten zijn. Kunst is in bezettingstijd een luxe die de mensen zich niet kunnen veroorloven. Desalniettemin beseffen de medewerkers van het Vision Center for Culture and Arts het belang van de mogelijkheid van kunst bij het bouwen van bruggen en het scheppen van een betere toekomst.
Een greep uit de doelstellingen van het centrum:
Jeugdwerk op basis van geweldloosheid ten behoeve van het bewerken van vrede, talenten ontdekken en ontwikkeling stimuleren, een netwerk bouwen met lokale en internationale organisaties, Palestijnse folklore nieuw leven inblazen. Het centrum werkt met nationale en internationale vrijwilligers. De eerste opkomende internationale uitnodiging is in Zweden, Spiritus Mundi in Malmo. Eind oktober zullen een aantal jonge mensen uit de bezette gebieden daar naar toe gaan.
Onlangs was er in Nederland een tentoonstelling. Via bijgaande link :de werken die in Gouda en meer plaatsen in Nederland te zien waren.
http://www.vccacenter.org/video/52-art-project
Omdat het voor de meeste inwoners van Bethanie financieel niet haalbaar is om een instrument te kopen heeft de stichting contact met de Nederlandse stichting Musicians without borders.
Het was heel inspirerend om te zien hoe deze jonge mensen tegen de stroom in alles inzetten voor hun ideaal. De broers verdienen hun inkomen elders en runnen de stichting op vrijwillige basis. Hoe schrijnend om te horen dat het inkomen dat Milad in Jerusalem verdient wellicht op de tocht staat omdat zijn werkvergunning vandaag verloopt. Hij is duidelijk erg gespannen. Zijn grootste zorg is op dit moment een lege maag……

vrijdagmiddaggebed in de moskee

Een feestelijke stoet gelovigen komt op vrijdagmiddag richting Ibrahimimoskee.
Bezoekers nemen tijdens ramadan, de vastentijd, de tijd om uit de dorpen in de omgeving richting Hebron te komen. Een lange reis inclusief wachttijden bij de checkpoints.
De muezzin roept op tot gebed, de imam houdt een preek, allemaal buiten in de omtrek te volgen.
Tien dagen per jaar is de moskee geheel geopend voor de moslims. Nu is het gedeelte dat anders dienst doet als Synagoge ook geopend.
Er is veel bewaking. In 1994 was dit de plaats waar Baruch Goldstein, verkleed als soldaat 29 gelovigen doodde tijdens het gebed.
Na die tijd is het leven in Hebron ingrijpend veranderd. De scheiding tussen de beide bevolkingsgroepen is volledig.
Ik vroeg of de muziek in het Gutnickcentrum, een joods ontmoetingscentrum naast de moskee, even wat zachter kon, hij schalt de hele dag keihard. Het resultaat was helaas dat de beheerder hem harrder zette.
Des te bemoedigender was het dat de dienstdoende soldaat het toegangshek tot de moskee na afloop opendeed. Wat een feest om de stoet gelovigen na afloop gewoon naar buiten te zien lopen over de brede toegansweg ipv door het smalle door betonblokken afgezette paadje, hun eigen woonwijk in. Een handdruk bezegelt de vriendschappelijke en respectvolle gevoelens die er gelukkig ook nog blijken te zijn.

vernietiging waterreservoirs

Vandaag zijn drie cisternen door de Israëlische autoriteiten vernietigd in het dorp Al Baqa'a, een tragische en dramatische gebeurtenis. Vijf uitgebreide families van totaal 60 mensen, waaronder 47 kinderen zijn volledig afhankelijk van het bewerken van hun land. Zonder water is dat onmogelijk
Agrarische gemeenschappen in de omgeving van Hebron hebben de laatste vijf jaar te maken met enorme droogte.
De waterreservoirs waren in april al leeg terwijl ze normaliter tot juli nog wel water herbergen.
Alle vormen van bouwactiviteiten zijn in Zone C in de Westbank-de zone onder volledig Israëlisch beheer- onderworpen aan bureaucratische procedures. In 94% van de gevallen krijgen bewoners geen toestemming voor de meest elementaire projecten. Zo is het in de dorpen praktisch onmogelijk om toiletten en watercisternen te bouwen.
De vernietiging van deze enige mogelijkheid om zichzelf in leven te houden is zonder enig militair belang, volstrekt onaanvaardbaar en in strijd met het humanitair oorlogsrecht. In de dorpen rondom Hebron is het duidelijk dat de enige motivatie is de mensen het leven letterlijk onmogelijk te maken.

Wonen onder de rook van Kiryat Arba Settlement

Direct na de Israëlische overname van de westbank in 1967 hebben een aantal joodse gezinnen zich onmiddellijk gevestigd in de oude stad van Hebron. Na onderhandelingen hebben ze zich teruggetrokken en in 1970 een nieuw settlement gesticht aan de oostzijde van de stad: Kiryat Arba dat inmiddels 7000 bewoners telt.
Onder de rook van dit settlement wonen een aantal Palestijnse gezinnen in de kwetsbare vallei : Wadi Al Hussein.
Onder ander het gezin dat ik vandaag bezocht. Zij bouwden hun huis zonder de vereiste toestemming in 2002, door gebruik van vernuft en ijver: alle bouwmaterialen zijn per ezel aangevoerd. De wegen noord zuid en oost west zijn in die omgeving immers afgesloten voor palestijnen en alleen toegankelijk voor de settlers.
Het is een mooi huis geworden, maar er hangt een demolition order boven hun hoofd. Vader is ernstig ziek, moeder is ook lange tijd ziek geweest. Het gezin heeft geen bron van inkomen. Ze zijn klant van de sociale dienst. Ik heb contact gezocht met deze dienst en ging met een maatschappelijk werker naar het gezin toe. De vrouw vertelde dat ze veel steun had aan de maatschappelijk werkster en er graag heen ging als ze problemen heeft. Financiële steun krijgt het gezin via een cheque die ze bij de bank kunnen inleveren. De Europese commissie is een rechtstreekse bron van deze hulpverlening.
Op zaterdagen durven de kinderen niet naar buiten. Een zoontje heeft een aantal jaren geleden een zware klap op zijn hoofd gekregen en ondervindt daarvan nog de gevolgen. Een jaar geleden was er poging tot brandstichting, een kamer is toen uitgebrand. Het huis is omgeven door huizenhoog gaas ter bescherming tegen stenengooierij. Ze hadden liever niet dat ik buiten foto’s maakte uit angst voor repercussies.

Eerste schooldag in Hebron

Onderweg naar onze eerste schoolrun zien we overal kleurige uniformen in het straatbeeld: Jongetjes met blauwe bloesjes, meisjes met groen/wit gestreepte jurkjes over hun zwarte lange broeken.
Roze is ook hier favoriet als kleur voor de schooltas bij de meisjes.
Bij Checkpint 56 worden heel wat van die kleurige schooltassen geopend, daar zijn een groot aantal van de 135 kinderen van Cordoba school aan controle onderworpen.
Waarom blijft de school eigenlijk nog open vroeg een journaliste mij?
Het antwoord van het schoolhoofd is eenvoudig: we geven onze wijk niet zomaar op. De tegenstand van het grootste deel van de Palestijnen is geweldloos. Ze houden vol omdat zij houden van hun land en hun stad.
Wat doet het met de kinderen om onder schot van de loop van een geweer alleen zonder hun ouders tegenover een soldaat te staan?
Het docentenkorps van Cordoba school heeft een speciale training gevolgd om de kinderen te kunnen begeleiden in hun stressvolle omgeving.
Wij als buitenstaanders ontmoeten kinderen op weg naar school, lachen vriendelijk naar ze. Niet allemaal lachen ze vriendelijk terug. Zijn wij niet ook “de vijand”, denk ik dan? Ondersteunen wij westerlingen niet allemaal de bezetting van hun land? Hun houding zal weergeven wat ze thuis meekrijgen.
Op weg naar huis kopen we groenten voor vanavond. De winkelier (overigens een bouwkundig ingenieur) waar we voor het eerst een praatje mee maakten zei:
You christians are unbelievable – hij bedoelde natuurlijk dat we ongelovigen waren en dus niet hoefden te vasten. Maar wie weet zal hij de uitdrukking ook ooit in zijn eigenlijke betekenis hanteren!

Sjabbat in Jerusalem

Op mijn vrije dag passeerde ik tijdens mijn wandeling door het prachtige dorp Ein Kerem een gebouw dat een synagoge bleek te zijn. De deur stond open en ik was welkom om binnen te komen. Er druppelde later nog wat dames binnen. De een wat religieuzer dan de ander, dat wil zeggen een dame las mee met de gebeden, een ander bood mij thee aan, drie jonge vrouwen zwegen en babbelden afwisselend. We pasten met z’n zessen net in het voorportaal, de deur naar het lokaal waar de mannen bijeen waren stond open.
De gezongen gebeden deden mij erg denken aan de gezangen die ik de afgelopen week tijdens de gebedstijden overal in Hebron hoor weerklinken. Dat die melodieën en techniek van zingen zoveel eeuwen bewaard zijn gebleven in beide godsdiensten is opmerkelijk. Niet alleen de melodie, eerder “ chant” te noemen, maar ook de kleding en de gebruiken komen o zo overeen. Twee broedervolken in oorlog met elkaar en desalniettemin zo gelijk, wat een drama.
Later op de dag, terug in Jeruzalem, was ik getuige van de wekelijkse demonstratie van religieuzen tegen het autorijden op de sjabbat. Dit keer zag ik de politie in actie niet tegen palestijnen maar tegen religieuzen. De demonstratie was een waanzinnig gebeuren: een pleidooi voor de heiliging van de sjabbat, terug naar de vereniging van kerk en staat. Nu, uren later is de politie nog in de weer in de wijk Mea Shearim waar deze mensen wonen en waar ik vanuit mijn hotelkamer zicht op heb.
Het was geen feest om vanmiddag door deze wijk te lopen. Op de westbank voel ik mij veiliger dan te midden van deze fanatieke bevolkingsgroep. Te weten dat ik niet meetel als medemens maar alleen maar als ongelovige wordt gezien die op geen enkele wijze respect verdient gaf een unheimisch gevoel. Ik werd zelfs uitgescholden door kinderen, terwijl ik volgens hun regels gekleed was en geen foto’s nam, kortom hun zeden respecteerde. Inmiddels raast het verkeer weer en dat moet gezegd: het was wel heerlijk om dat een dagje niet te hebben hoeven aanhoren!

kennismaking met Sabeel

“Wij Palestijnse Christenen staan simpelweg niet op de agenda. Voor fundamentalistische christenen zijn we een sta-in-de-weg voor de vervulling van Gods beloften. Voor de vrijzinnige christenen zijn we een obstakel in de moeizame dialoog tussen christenen en joden.” Aan het woord is Jean Zaru in haar boek : Occupied with Nonviolence. Jean Zaru is afkomstig uit Ramallah en levenslange strijdster voor dialoog en verandering door middel van geweldloosheid.
Op de achtergrond: een prachtig wandtapijt gemaakt door haar schoonzus, Samia Zaru, in het ontmoetingscentrum van Sabeel in Jerusalem.
Elke donderdag komen christenen van verschillende denominaties daar bijeen, waaronder eappi-teamleden uit Jeruzalem.
Sabeel is opgericht om stem te geven aan de Palestijnse Christenen, een vredesbeweging die een rechtvaardige vrede nastreeft op basis van twee staten conform de bepalingen van het internationale recht en bestaande VN resoluties.