Israelische wetenschappers verbeteren kwaliteit van leven in South Hebron Hills

Susyia is een van de gemeenschappen ten Zuiden van Hebron die zwaar te lijden heeft onder de bezetting. Gelegen in militaire zone onder de rook van het settlement heeft de gemeenschap weidegrond moeten inleveren en worden alle bouwactiviteiten verboden.
Israëlische wetenschappers hebben een systeem ontwikkeld waarbij desondanks energie wordt opgewekt, zodat er licht is in de tent en telefoons en camera’s kunnen worden opgeladen. Het leven van de vrouwen is verbeterd omdat melkproducten niet meer met de hand hoeven te worden vervaardigd.
-
Het project is voorgedragen voor de prijs van de World Challenge 09, een jaarlijkse wedstrijd georganiseerd door de BBC World News.
-
Om voorgedragen te worden voor de prijs moet het gaan om innovatieve, kleinschalige projecten die de gemeenschap ten goede komen en ecologisch verantwoord zijn.
-
Ook u kunt stemmen via:
-
http://www.theworldchallenge.co.uk/2009-finalists-project11.php
-
-

Rosj Hasjana en Jom Kippoer

Vandaag is het Jom Kippoer, dag van inkeer en gebed. Gebed om verzoening en inkeer: heb ik mijn geloften gehouden? Sta ik in het krijt bij mijn medemens?
De tien ontzagwekkende dagen zijn ingegaan met Rosj Hasjana, de viering van de schepping van de mens en het nieuwe jaar. Op bijgaande foto ziet u een ceremonie van het Tasjilech gebed. Traditioneel wordt dit uitgesproken bij stromend water, onze zonden worden afgewassen, verdwijnen in de oneindige zee van Gods genade.
Prachtig dat we als mens steeds opnieuw mogen beginnnen.
De granaatappel staat voor overvloed. Joden wensen elkaar een overvloed van gezondheid en geluk, evenzoveel als er zaadjes zijn in de granaatappel.
Binnenkort wordt een begin gemaakt met het bouwen van de loofhut. Ps. 27 vers 5: hij laat mij schuilen in een loofhut. Ons onderdak op aarde is tijdelijk. We zijn afhankelijk van de Eeuwige, het leven is niet maakbaar. Waar kun je dat beter ervaren dan in een fragiel bouwsel?
Intussen roept Baruch Mazal op om op de Westbank een zo blijvend mogelijke tent op te richten als protest tot de oproep tot een bevriezing van de bouw van de settlements. Een mooi en inspirerend religieus gebruik wordt misbruikt in de politieke realiteit van het land.

leefbaar bestaan

Met alle EAPPI teams zijn we een week op stap. Zo waren we in Yad Vashem-het museum over de Holocaust- en zagen de gruwelen van de tweede wereldoorlog aan ons voorbij gaan.
Eerst stigmatisering als jood, vervolgens beperking van leefruimte en oprichting van scheidingsmuur, toen de bestempeling van de groep als (commun)isten. De instelling van een eigen bestuur, die moest beslissen over leven en dood, gaf een wrange draai aan dat alles en er ontstond gaandeweg een methodiek gericht op het uitroeien van een gemeenschap.
Hoe vreselijk het ook is: door onze ervaring met de bezetting ontstond bij ons een gevoel van herkenning. Niet dat de Israelis zich nu schuldig maken aan systematische uitroeing, maar wel aan het marginaliseren van een bevolkingsgroep, wier economisch leven onmogelijk wordt gemaakt en die basale mensenrechten ontberen, zoals vrijheid van beweging, familierechten als hereniging van man en vrouw, vrijheid van onderwijs.
De sjoa was de grond voor het erkennen van het bestaansrecht van de staat Israel. Een beslissing van de Verenigde Naties. Een beslissing waar wij als westerse landen die deel waren van de verschrikkingen van WOII allemaal achter staan. Nu is het aan diezelfde landen om te zorgen dat dezelfde mechanismen niet weer plaatsvinden en dat ook de minderheid van de palestijnen een leefbaar bestaan krijgen.

Armoede in H2

Armoede is niet iets dat je aan de grote klok hangt. Zeker niet als trots is ingebed in je cultuur.
Fier dragen de Palestijnen hun lot. De gastvrijheid is spreekwoordelijk. Toch leeft 25% van de mensen onder de armoedegrens.
Vandaag zagen we kinderen van de Cordoba school met nieuwe kleren of schoenen onder de arm naar huis lopen.
Stralende gezichtjes. Ramadan loopt bijna ten einde. Deel van het vasten is het geven van aalmoezen. Aangezien de school gelegen is H2 en de armoede daar het grootst is, heeft het schoolhoofd haar best gedaan om donoren te vinden voor geschenken.
Toch was niet iedereen blij met de keuze van zijn of haar kind: “settler kleren” noemde een van onze contacten de keuze van de jurk van haar dochter. Lang, kaki kleurig en een witte bloes. Tja……
De vastenperiode loopt ten einde. Zondag is het Eid Al Fitr. Er volgen een paar vakantiedagen voor de schoolkinderen.
De Joodse hoge feestdagen vallen in dezelfde periode. Het nieuwe jaar begint zaterdag a.s. Dit jaar geen gezamenlijke vieringen. Wie weet ooit wel.
Delen van het land en haar opbrengsten. Voorlopig is de doelstelling gescheiden leven mogelijk te maken. Hebron is de enige stad in de Westbank met joodse nederzettingen in haar midden. De prijs is hoog: Al Shahadatraat is dicht, 1000 winkels zijn gesloten. Hoofden van gezinnen kunnen hun gezin niet meer onderhouden. Het Rode Kruis biedt in deze stad, als enige in de Westbank, voedselpakketten met de eerste levensbehoeften. In H2 zijn de getallen dan ook nog veel schrijnender: 8 van de 10 volwassenen is zonder werk, 75% van de mensen leven onder de armoedegrens.

Micha 6 vers 8

Wat vraagt de Ene
anders van je
dan recht doen, vriendschap liefhebben
en ootmoedig wandelen met je God?

Ja, hoe anders is de Ene dan wij denken.
Wij denken in dogma’s, in tegenstellingen, maar eigenlijk is de goede boodschap zo eenvoudig. Wij hoeven als mensen niet meer te doen dan gerechtigheid, naastenliefde en nederigheid te betonen.
Dit was al heel vroeg in mijn christenleven een persoonlijke boodschap van God.
Meer wordt er niet gevraagd van mensen. Nu, wonend te midden van de moslim gelovigen wordt het mij weer duidelijk: dit is de boodschap die ons bijeen brengt en niet verscheurt. Dit is de boodschap die vrede brengt. Deze boodschap hoor ik van vredelievende mensen aan beide zijden van de muur.
Als wij gerechtigheid doen en barmhartigheid dan hoeven we geen muren te bouwen om onszelf te beschermen.

Wee
wie huis aan huis laten raken,
veld tot veld laten naderen,-
totdat er geen plaats meer is
en gij alléén
gezeten zijt in de ruimte van het land!
Jesaja 5:8

Woorden die diep het hart raken van Palestijnse gelovigen. Een moslim is hij die de grootheid van God erkent en zijn leven in geloof aan God onderwerpt, heb ik mij laten vertellen. Een Christen is hij die in het voetspoor van Jezus wandelt. Een Jood houdt zich aan de geboden van de Ene.
Het moet dus zeer wel mogelijk zijn om samen in vrede te leven in dit land van deze drie geloven in vertrouwen dat onze naaste ons heil zoekt en wij ons zo samen aan de Ene onderwerpen.

Een nacht onder de sterrenhemel

Gisteren werden we gesommeerd onmiddellijk naar Susya te vertrekken.
We kennen de bewoners en blijven daar regelmatig overnachten omdat er regelmatig problemen zijn met de settlers in het settlement met dezelfde naam.
Settlements worden gecreëerd door middel van steeds dezelfde tactiek: men plaatst een caravan op een heuveltop en langzaam maar zeker vergroot men zijn terrein door de grenzen te verleggen. Vervolgens roept men uit dat dit Israëlisch grondgebied is en verklaart de Palestijnse boeren tot ongewenste persoon. In Susya worden de schaapherders uitgescholden en verdreven en is het graasgebied van de schapen gedecimeerd.
Ook al is het settler dorp al behoorlijk groot en is het gebied van de 35 schaapherder families al enorm ingekrompen, het is blijkbaar nooit genoeg: er staat al maandenlang een caravan buiten het dorp in de richting van de herders, in vakjargon een “outpost”. Het Israëlisch Hooggerechtshof heeft al een tijd geleden gesommeerd de outpost te verwijderen en dat is gisterenmorgen gebeurd. Helaas hangt daaraan een prijskaartje, een zogenaamde “price-tag” . Acht settlers, wier lichaamstaal niets te raden overlaat begaven zich na de ontmanteling van de outpost richting tenten en schopten stamppij. Een voorvechter van Ta’ayusch ( zie eerdere blog) die onmiddellijk van zijn werk naar Susya kwam, is binnen vijf minuten gearresteerd door de Israëlische geheime dienst en de schrik zit er bij de bewoners goed in. Als team hebben wij vannacht gewaakt. De hele nacht door hebben de settlers gewerkt en een nieuw bouwwerk opgericht op de plek van de vorige caravan. De nieuwe “outpost” staat op dezelfde locatie. Het is een oud spelletje met helaas meestal dezelfde winnaar.


Liggend onder de sterrenhemel met naast ons de schaapherder en zijn zoon zie ik voor me hoe Abraham geleefd moet hebben. Abraham die bij de terebint van Mamre bezoek kreeg van God. Wist u dat die terebint in Hebron staat? Wellicht heeft hij God toen net zo gastvrij ontvangen als wij steeds ontvangen worden in deze omgeving. Sara moet er ook net zo bij gezeten hebben toen ze voor het voedsel zorgde als onze gastvrouw. Eerst de gasten, dan pas eet zij met de kinderen wat er overgebleven is. En dan te weten dat zij de hele dag heeft gevast –het is immers Ramadan. Er valt heel veel te leren van deze bevolkingsgroep die door het leven zelf gevormd en gekneed zijn.

Centrum voor de Kunsten in oostelijk Jerusalem

In Bethanie, gelegen aan de oost zijde van Jerusalem, hebben twee broers, Noubar en Milad, Armeense christenen, een centrum voor de kunsten opgericht voor dans, muziek- en schilderlessen.
Het werk doen ze naast hun baan, aangezien er anders niet voldoende middelen en inkomsten zijn. Kunst is in bezettingstijd een luxe die de mensen zich niet kunnen veroorloven. Desalniettemin beseffen de medewerkers van het Vision Center for Culture and Arts het belang van de mogelijkheid van kunst bij het bouwen van bruggen en het scheppen van een betere toekomst.
Een greep uit de doelstellingen van het centrum:
Jeugdwerk op basis van geweldloosheid ten behoeve van het bewerken van vrede, talenten ontdekken en ontwikkeling stimuleren, een netwerk bouwen met lokale en internationale organisaties, Palestijnse folklore nieuw leven inblazen. Het centrum werkt met nationale en internationale vrijwilligers. De eerste opkomende internationale uitnodiging is in Zweden, Spiritus Mundi in Malmo. Eind oktober zullen een aantal jonge mensen uit de bezette gebieden daar naar toe gaan.
Onlangs was er in Nederland een tentoonstelling. Via bijgaande link :de werken die in Gouda en meer plaatsen in Nederland te zien waren.
http://www.vccacenter.org/video/52-art-project
Omdat het voor de meeste inwoners van Bethanie financieel niet haalbaar is om een instrument te kopen heeft de stichting contact met de Nederlandse stichting Musicians without borders.
Het was heel inspirerend om te zien hoe deze jonge mensen tegen de stroom in alles inzetten voor hun ideaal. De broers verdienen hun inkomen elders en runnen de stichting op vrijwillige basis. Hoe schrijnend om te horen dat het inkomen dat Milad in Jerusalem verdient wellicht op de tocht staat omdat zijn werkvergunning vandaag verloopt. Hij is duidelijk erg gespannen. Zijn grootste zorg is op dit moment een lege maag……

vrijdagmiddaggebed in de moskee

Een feestelijke stoet gelovigen komt op vrijdagmiddag richting Ibrahimimoskee.
Bezoekers nemen tijdens ramadan, de vastentijd, de tijd om uit de dorpen in de omgeving richting Hebron te komen. Een lange reis inclusief wachttijden bij de checkpoints.
De muezzin roept op tot gebed, de imam houdt een preek, allemaal buiten in de omtrek te volgen.
Tien dagen per jaar is de moskee geheel geopend voor de moslims. Nu is het gedeelte dat anders dienst doet als Synagoge ook geopend.
Er is veel bewaking. In 1994 was dit de plaats waar Baruch Goldstein, verkleed als soldaat 29 gelovigen doodde tijdens het gebed.
Na die tijd is het leven in Hebron ingrijpend veranderd. De scheiding tussen de beide bevolkingsgroepen is volledig.
Ik vroeg of de muziek in het Gutnickcentrum, een joods ontmoetingscentrum naast de moskee, even wat zachter kon, hij schalt de hele dag keihard. Het resultaat was helaas dat de beheerder hem harrder zette.
Des te bemoedigender was het dat de dienstdoende soldaat het toegangshek tot de moskee na afloop opendeed. Wat een feest om de stoet gelovigen na afloop gewoon naar buiten te zien lopen over de brede toegansweg ipv door het smalle door betonblokken afgezette paadje, hun eigen woonwijk in. Een handdruk bezegelt de vriendschappelijke en respectvolle gevoelens die er gelukkig ook nog blijken te zijn.

vernietiging waterreservoirs

Vandaag zijn drie cisternen door de Israëlische autoriteiten vernietigd in het dorp Al Baqa'a, een tragische en dramatische gebeurtenis. Vijf uitgebreide families van totaal 60 mensen, waaronder 47 kinderen zijn volledig afhankelijk van het bewerken van hun land. Zonder water is dat onmogelijk
Agrarische gemeenschappen in de omgeving van Hebron hebben de laatste vijf jaar te maken met enorme droogte.
De waterreservoirs waren in april al leeg terwijl ze normaliter tot juli nog wel water herbergen.
Alle vormen van bouwactiviteiten zijn in Zone C in de Westbank-de zone onder volledig Israëlisch beheer- onderworpen aan bureaucratische procedures. In 94% van de gevallen krijgen bewoners geen toestemming voor de meest elementaire projecten. Zo is het in de dorpen praktisch onmogelijk om toiletten en watercisternen te bouwen.
De vernietiging van deze enige mogelijkheid om zichzelf in leven te houden is zonder enig militair belang, volstrekt onaanvaardbaar en in strijd met het humanitair oorlogsrecht. In de dorpen rondom Hebron is het duidelijk dat de enige motivatie is de mensen het leven letterlijk onmogelijk te maken.

Wonen onder de rook van Kiryat Arba Settlement

Direct na de Israëlische overname van de westbank in 1967 hebben een aantal joodse gezinnen zich onmiddellijk gevestigd in de oude stad van Hebron. Na onderhandelingen hebben ze zich teruggetrokken en in 1970 een nieuw settlement gesticht aan de oostzijde van de stad: Kiryat Arba dat inmiddels 7000 bewoners telt.
Onder de rook van dit settlement wonen een aantal Palestijnse gezinnen in de kwetsbare vallei : Wadi Al Hussein.
Onder ander het gezin dat ik vandaag bezocht. Zij bouwden hun huis zonder de vereiste toestemming in 2002, door gebruik van vernuft en ijver: alle bouwmaterialen zijn per ezel aangevoerd. De wegen noord zuid en oost west zijn in die omgeving immers afgesloten voor palestijnen en alleen toegankelijk voor de settlers.
Het is een mooi huis geworden, maar er hangt een demolition order boven hun hoofd. Vader is ernstig ziek, moeder is ook lange tijd ziek geweest. Het gezin heeft geen bron van inkomen. Ze zijn klant van de sociale dienst. Ik heb contact gezocht met deze dienst en ging met een maatschappelijk werker naar het gezin toe. De vrouw vertelde dat ze veel steun had aan de maatschappelijk werkster en er graag heen ging als ze problemen heeft. Financiële steun krijgt het gezin via een cheque die ze bij de bank kunnen inleveren. De Europese commissie is een rechtstreekse bron van deze hulpverlening.
Op zaterdagen durven de kinderen niet naar buiten. Een zoontje heeft een aantal jaren geleden een zware klap op zijn hoofd gekregen en ondervindt daarvan nog de gevolgen. Een jaar geleden was er poging tot brandstichting, een kamer is toen uitgebrand. Het huis is omgeven door huizenhoog gaas ter bescherming tegen stenengooierij. Ze hadden liever niet dat ik buiten foto’s maakte uit angst voor repercussies.

Eerste schooldag in Hebron

Onderweg naar onze eerste schoolrun zien we overal kleurige uniformen in het straatbeeld: Jongetjes met blauwe bloesjes, meisjes met groen/wit gestreepte jurkjes over hun zwarte lange broeken.
Roze is ook hier favoriet als kleur voor de schooltas bij de meisjes.
Bij Checkpint 56 worden heel wat van die kleurige schooltassen geopend, daar zijn een groot aantal van de 135 kinderen van Cordoba school aan controle onderworpen.
Waarom blijft de school eigenlijk nog open vroeg een journaliste mij?
Het antwoord van het schoolhoofd is eenvoudig: we geven onze wijk niet zomaar op. De tegenstand van het grootste deel van de Palestijnen is geweldloos. Ze houden vol omdat zij houden van hun land en hun stad.
Wat doet het met de kinderen om onder schot van de loop van een geweer alleen zonder hun ouders tegenover een soldaat te staan?
Het docentenkorps van Cordoba school heeft een speciale training gevolgd om de kinderen te kunnen begeleiden in hun stressvolle omgeving.
Wij als buitenstaanders ontmoeten kinderen op weg naar school, lachen vriendelijk naar ze. Niet allemaal lachen ze vriendelijk terug. Zijn wij niet ook “de vijand”, denk ik dan? Ondersteunen wij westerlingen niet allemaal de bezetting van hun land? Hun houding zal weergeven wat ze thuis meekrijgen.
Op weg naar huis kopen we groenten voor vanavond. De winkelier (overigens een bouwkundig ingenieur) waar we voor het eerst een praatje mee maakten zei:
You christians are unbelievable – hij bedoelde natuurlijk dat we ongelovigen waren en dus niet hoefden te vasten. Maar wie weet zal hij de uitdrukking ook ooit in zijn eigenlijke betekenis hanteren!