Een feestelijke stoet gelovigen komt op vrijdagmiddag richting Ibrahimimoskee.
Bezoekers nemen tijdens ramadan, de vastentijd, de tijd om uit de dorpen in de omgeving richting Hebron te komen. Een lange reis inclusief wachttijden bij de checkpoints.
De muezzin roept op tot gebed, de imam houdt een preek, allemaal buiten in de omtrek te volgen.
Tien dagen per jaar is de moskee geheel geopend voor de moslims. Nu is het gedeelte dat anders dienst doet als Synagoge ook geopend.
Er is veel bewaking. In 1994 was dit de plaats waar Baruch Goldstein, verkleed als soldaat 29 gelovigen doodde tijdens het gebed.
Na die tijd is het leven in Hebron ingrijpend veranderd. De scheiding tussen de beide bevolkingsgroepen is volledig.
Ik vroeg of de muziek in het Gutnickcentrum, een joods ontmoetingscentrum naast de moskee, even wat zachter kon, hij schalt de hele dag keihard. Het resultaat was helaas dat de beheerder hem harrder zette.
Des te bemoedigender was het dat de dienstdoende soldaat het toegangshek tot de moskee na afloop opendeed. Wat een feest om de stoet gelovigen na afloop gewoon naar buiten te zien lopen over de brede toegansweg ipv door het smalle door betonblokken afgezette paadje, hun eigen woonwijk in. Een handdruk bezegelt de vriendschappelijke en respectvolle gevoelens die er gelukkig ook nog blijken te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten