Onderweg in Jerusalem werden we op het trottoir tegengehouden door spelende Palestijnse kinderen, ze hadden een lint gespannen. Ze riepen iets, ze speelden checkpoint. Wij speelden het spel mee en wilden heel deemoedig ons paspoort laten zien. Het was niet genoeg, we mochten nog steeds niet verder. Mijn echtgenoot werd al ongeduldig, maar ik gunde ze het genoegen om eens een keer die rol uit te spelen.
Een Palestijnse man mocht wel door, wij bleven nog even geduldig staan. Mijn man kon de natuurlijke neiging om ze opzij te duwen niet langer onderdrukken. Ik vroeg me af welke geweldloze weg succesvol zou kunnen zijn: humor, erkenning van hun rol? Hoeveel spelletjes moeten volwassenen dagelijks spelen. Welke weg kies je? Voor welke partij ben je? Alles heeft te maken met de bezetting, de visie op de toekomst.
Intussen moeten veel kinderen groot worden met vaders, broers, ooms of een grootvader in de Israëlische gevangenis. Zorgen in het gezin die daaruit voortkomen voor het dagelijks brood. Frustratie en soms geweld binnen gezinssituaties.
In H2 moeten de kinderen het daarenboven doen zonder buiten te kunnen spelen. Het Media House in Tel Rumeida wil een ontmoetingsplaats zijn voor opgroeiende jeugd. Onze teamleden hebben er twee maal per week engelse les gegeven. De vredesactivisten leren de jeugd om te gaan met de camera’s van BT’selem, ze oefenen in editten en ondertiteling. Stapje voor stapje is het huis bewoonbaar gemaakt, eerst de deuren en de ramen, nu nog het dak. Ik hoop om op een of andere wijze ondersteuning daarvoor te kunnen geven, misschien met u als lezers van mijn blog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten