Demonstratie Hart voor Gaza, inspirerende voettocht door Breda.

demonstratie 31 augustus 2014 Breda foto: KM

Palestijnse vlaggen die wapperen in Breda.  Dankzij de zorgvuldige organisatie een waardig gebeuren. Reacties uit het publiek als: “de laatste tijd lees ik er maar niet over want het grijpt me teveel aan”  tonen dat de grote hoeveelheid slachtoffers en schade diepe indruk maken op de mensen, reden om mee te willen lopen in deze voettocht.

 

Maarten Jan Heijmans, Abu Jahjah, Anja Meulenbelt en het gemeenteraadslid Jamal El Khadouri gaven in hun toespraken weer wat zoal de onderliggende problematiek is van de huidige oorlog.  Het feit dat de blokkade van Gaza nog altijd niet opgeheven is en de weigering van de Israelische regering om ook maar enigszins te erkennen dat Hamas wel degelijk haar regeringstermijn begon op basis van de erkenning van Israel en de akkoorden die gesloten waren respecteerde moeten steeds maar weer plaats maken voor de mythe dat Israel handelt vanuit zelfverdediging. Dit terwijl een enorme agressie en destructie in Gaza heeft plaatsgevonden waarbij geen onderscheid werd gemaakt tussen vrouwen en kinderen en strijders.

“No justice, no peace” en “Viva Palestina” waren leuzen die aangeven waar het de betogers om te doen is: gerechtigheid en vrede en zelfbeschikkingsrecht voor een volk wier land in 1948 van hen is afgenomen.

Op het eind van de betoging werd heel respectvol een minuut stilte in acht genomen bij het oorlogsmonument van Breda

"thuiskomen", hoe doe je dat?

 

Bij de gelegenheid van een symposium op het Landelijk Dienstencentrum in Utrecht, waar de dissertatie van Janneke Stegeman centraal stond,  sprak Ds. Mitri Raheb, Luthers predikant in Bethlehem.

Ds. Raheb sprak naar aanleiding van Jeremia 32. In deze tekst is sprake van Judeërs die ten tijde van de Babylonische ballingschap achtergebleven waren in Jerusalem en Judeërs die terugkeren uit de ballingschap. Twee verschillende groepen, die je goed moet onderscheiden.  Eigenlijk kun je degenen die na 50 jaar ballingschap in 538 voor Christus terugkeren een beetje vergelijken met de Palestijnen die in 1995 terugkeerden na bijna 50 jaar ballingschap (na de verdrijving in 1948) stelde hij. Ineens had de PLO het in Palestina voor het zeggen. Dat werd, ver weg van het volk dat lange tijd was achtergebleven in het land onder de Israëlische bezetting, voor hen bepaald.  Dat is vragen om problemen.

Je kunt als balling niet terugkeren naar jouw land en doen alsof er in de tussentijd niets veranderd is. Mensen hebben akkers gekocht en verkocht – of juist niet: wellicht zijn de akkers intussen onteigend, tot state land verklaard en ingenomen door kolonisten!

De achterblijvers hebben zich zo goed en zo kwaad als het ging aangepast aan de omstandigheden en zijn volhardend tegen de wind in verder gegaan met  werk, het stichten van een gezin.  En dan ineens komt er een groep aan het roer die overeenkomsten heeft gesloten met de bezetter, ver weg zonder jou er in te kennen.

 Een tekst lezen vanuit jouw context, luisteren naar de diverse lagen die er in liggen, je kunnen identificeren met de kwetsbaren, je laten opwekken tot compassie.

Dat is de bedoeling van bijbelteksten. Ze geven geen blauwdruk  om er alleen de vervulling van de beloften voor jouw uitverkoren groep in te lezen, noch voor joden, noch voor christenen. Want er zijn meer stemmen, meer verhalen!

 

Vrijheid van beweging mensenrecht?

De filosofe Seyla Benhabib pleit in dagblad Trouw dd 28 dec 2013 voor “vrijheid van beweging” als mensenrecht.

Vanouds geldt de Bijbelse norm gastvrijheid te betonen aan de vreemdeling in je midden want gij waart ook vreemdeling in Egypte. Uitwerking van het beginsel: wat Gij wilt dat u geschiedt doet dat evenzo. Positief geformuleerd vraagt het adagium al heel wat meer  van ons dan negatief.  

Benhabib noemt het de fundamentele wet van wederkerigheid.

Een norm die ons handvaten kan verschaffen, immers waar stellen we grenzen aan onze medemenselijkheid? Goedheid betonen begint binnen het gezin, de familie, de clan, ons dorp, onze streek. Daarna wordt het ons land, onze natie. Inmiddels is de wereld zo met elkaar verweven dat we beseffen dat het welzijn van het ene land samenhangt met het welzijn van het andere.

Samen delen roept mijn schoondochter als de kindjes van 2 en 4 bezig zijn met speelgoed en/of lekkers.  Moet dat altijd, vraag ik me dan af? Mag je niet je eigen stukje bewaken? De treinbaan die jij zorgvuldig hebt opgesteld? De toren die jij met liefde hebt gebouwd? Moet dat met één pennenstreek weggevaagd? Hoeveel onrecht moeten we van elkaar verdragen? Mag je van de ander verwachten dat hij net zover wil gaan in zijn filantropie als jij bereid bent te gaan? Moet de ander ook zijn andere wang toekeren? in kleiner verband leren we grenzen stellen en bewaken, het spel van geven en nemen, nu eens ik dan eens jij. Samen optrekken. 

In de visionaire wereld waar de wolf neerligt met het lam gunnen we elkaar hetgeen wij onszelf ook gunnen. Kunnen we ruimhartig zijn? Er is genoeg voor ieder. Dat zou een mooi uitgangspunt zijn! Dan kunnen we de ander tegemoet treden met open vizier.

Sterven doen wij allen, de rijkdom die we vergaren kannen we niet meenemen naar de toekomende wereld, onze goede daden die een glimlach bewerken op ons eigen gezicht wel. Samen delen dan maar?  Zonder grenzen te stellen en te bewaken?

 

 

De meest gehate man in Israel, vermoord? Luister naar Avnery: Zeker weten van wel

Uri Avnery, korte weergave van zijn blog van 15 november 2013:

Is Arafat vergiftigd? Zeker weten en ik was er vanaf het begin af aan al van overtuigd.

Er was en is geen man zo gehaat in Israël als Arafat.  Sharon maakte er geen geheim van dat hij hem graag zou doden. Arafat zelf nam weinig voorzorgsmaatregelen. Hij vertrouwde op goddelijke bescherming.

Waarom wilde Israël juist diegene dood die de staat Israël erkende en de Oslo akkoorden sloot? Bij uitstek de man die het Palestijnse volk achter zich kon krijgen in zijn zoektocht naar vrede?

Die vrede behelsde de erkenning van de Groene Lijn als grens en Oost-Jerusalem als hoofdstad van Palestina.  Zo wilde Sharon helemaal geen vrede.  

 

Nu worden oude leugens uit de kast gehaald en doorzichtige beschuldigingen dat de Zwisterse experts niet deskundig zouden zijn. Sharon ligt in zijn coma en de regering Netanyahoe ontkent de aantijging dat Arafat vermoord zou zijn.

Voor de blog van Uvnery kunt u zich aanmelden via:

avnery@actcom.co.il

Ora en Labora, gebedsdag elke 24e van de maand

Maandelijks gebed voor vrede in het Midden-Oosten

De Wereldraad van Kerken heeft een aantal initiatieven opgezet om bij te dragen aan vrede in het Midden-Oosten. Eén van die initiatieven is een oproep tot een maandelijkse voorbede op de 24^e van elke maand voor vrede in het Midden-Oosten en in het bijzonder een oplossing van het Israëlisch Palestijns conflict. Op de website www.actpalestineforum.org (Engelstalig) vindt u meer informatie over deze oproep tot gebed. U kunt daar ook uw kerkelijke gemeente aanmelden als deelnemer aan deze actie, en ook zelf een gebed, een lied of een gespreksonderwerp aanleveren.

 

 Op bovengenoemde website staat een filmpje dat een beeld geeft van hoe de Palestijnse christenen om gaan met de bezetting, hun activiteiten en gebeden.

zie:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=py8VMhcMCOw

Dode zeerollen, ook politiek?

Delen van de Dode Zee rollen komen naar Nederland. In de NRC lees ik: de doobraak kwam toen Nederland blanco stemde in de zaak van het VN-lidmaatschap van Palestina. Ik wil iets van jou, maar daar moet wel iets voor terug.  Cultuurgoed als koehandel. Is dit de soort bagage die een Nederalndse Minister van Buitenlandse Zaken meeneemt in zijn rugzak? We weten het allemaal, maar het komt pas dichtbij als het mensen en volken betreft waar we dichtbij staan.

De Bedoeïenen waren goed genoeg om de Dode Zeerollen te vinden, als het nu gaat om hun huisvesting en onderwijs moeten ze wijken voor het Groot Israëlisch belang:  immers het gebied genaamd E1 moet ontruimd. De nederzetting Ma’ale Adunim, illegaal volgens Internationaal Recht,  wordt door de bezetter verbonden met Jerusalem. Ook vanuit de Negev woestijn  worden weer duizenden Bedoeïen “herplaatst” van hun eeuwenoude grondgebied. De Westerse wereld blijft ze zeggen: het mag niet, maar om ons leven met onze belangen door te laten gaan, kijken we af en toe de andere kant op.  De directeur van het Drents Museum is  trots op zijn expositie. De Nederlandse regering lijkt te zeggen:  dat hebben we toch maar voor elkaar gekregen door te zwijgen!

Het onrecht schreeuwt ons tegemoet, maar we hebben andere belangen………Zolang we zo omgaan met mensenrechten zijn we niet geloofwaardig. Trots op Nederland? Als we doen waar we zeggen voor te staan, ook als het ons wat kost.

Veiligheid versus Recht

In de documentaire “The Law in these Parts” , waar het militaire recht in de bezette Palestijnse gebieden onder de loep wordt genomen en gepensioneerde (militaire) rechters werden geïnterviewd, wordt duidelijk wat er met “recht” gebeurt als er vermeende  “veiligheid” in het spel is.

De drie pijlers van onze samenleving: wetgevende, rechtsprekende en uitvoerende macht staan in een delicaat evenwicht.

In de documentaire zie je militaire rechters met zoveel woorden uitspreken dat : “orde en rechtvaardigheid niet altijd hand in hand gaan” en: “dat wetgeving het militaire systeem moet helpen, dwz dat de wet door de gebiedscommandant moet kunnen worden aangepast in tijd van nood.”

De hele piramide van wetten en regels  waarbij er geen “burgerrechten zijn voor de ingezetenen- lees Palestijnen”,  is een stelsel dat uiteindelijk de veiligheid van Israël dient.  “Juridisch geschoolde “officieren besluiten over strafmaatregelen, die langdurige hechtenis van Palestijnse burgers met zich mee kunnen brengen.  De Shabak- de veiligheidsdienst- vraagt altijd om de volle termijn, verlenging van administratieve detentie kan omwille van “veiligheid” eindeloos verleend worden. Inzage in het dossier wordt niet verleend om de bron van de inlichtingen niet in gevaar te brengen. 

Palestijnen kunnen een petitie indienen bij het Hooggerechtshof van de staat Israël.

Dat het Hooggerechtshof van Israël door zijn besluitvorming de politiek dient en met zijn besluiten alle controversiële handelingen van de Israëlische autoriteiten een schijn van legitimiteit geeft dat is dan maar zo : “omdat het alternatief erger is”.

Erger voor wie?

Doelgerichte moorden, standrechtelijke executies, sloop van huizen, inbeslagname van land?  “Je dient een systeem” was de conclusie van één van de ondervraagden.