Ik citeer uit het Weblog van Anouk Helmich, nederlandse studente die werkt als vrijwilliger In Beit Jala bij Bethlehem in de Palestijnse gebieden. Daar staat de Al Shurooq School for Blind Children. Dertig kinderen volgen hier dagonderwijs en verblijven in het internaat, zie wwww.kerkinactie.nl
Vanmorgen kwam ik zoals alle dagen van de week het klaslokaal binnen.
Sabah Elcher, **
Sabah Elnoer miss Anouk,
Kief Halik?
Ilhamdilla.
Na deze standaard begroeting kwam Malak op me afrennen. Ze nam me mee naar een hoek van het lokaal en daar stond haar tas klaar. De hele week had ze me al uitgelegd dat ze vandaag naar huis zou gaan en nu was het dan bijna zover.
De rest van de ochtend kon Malak zich maar moeilijk concentreren. Rekenen lukte voor tien minuten en ook het leren veters strikken was vandaag geen succes. Tijdens het middageten moest ze overgeven omdat ze zo gespannen was. Vandaag zou ze voor het eerst in vier maanden haar ouders weer zien.
Een halfuur na het eten werden we gebeld. Malak haar ouders wonen in een dorpje vlakbij Nablus. Om dit dorpje heen zijn verschillende settlements. Dit zijn joodse dorpen in de Palestijnse gebieden. De vader van Malak vertelde dat er vandaag een flying checkpoint op de weg stond en dat hij zijn dochter niet kon komen ophalen. Malak was de rest van de middag ontroostbaar.
Dit is één van de vele voorbeelden van het moeilijke leven van veel Palestijnen. Dit is ook één van de voorbeelden van het leven van kinderen in de Palestijnse gebieden. Het is toch onvoorstelbaar voor een kind dat papa je niet kan komen ophalen omdat er soldaten op de weg staan. Maar toch de dagelijkse realiteit in de Westbank.
