Onderweg naar onze eerste schoolrun zien we overal kleurige uniformen in het straatbeeld: Jongetjes met blauwe bloesjes, meisjes met groen/wit gestreepte jurkjes over hun zwarte lange broeken.
Roze is ook hier favoriet als kleur voor de schooltas bij de meisjes.
Bij Checkpint 56 worden heel wat van die kleurige schooltassen geopend, daar zijn een groot aantal van de 135 kinderen van Cordoba school aan controle onderworpen.
Waarom blijft de school eigenlijk nog open vroeg een journaliste mij?
Het antwoord van het schoolhoofd is eenvoudig: we geven onze wijk niet zomaar op. De tegenstand van het grootste deel van de Palestijnen is geweldloos. Ze houden vol omdat zij houden van hun land en hun stad.
Wat doet het met de kinderen om onder schot van de loop van een geweer alleen zonder hun ouders tegenover een soldaat te staan?
Het docentenkorps van Cordoba school heeft een speciale training gevolgd om de kinderen te kunnen begeleiden in hun stressvolle omgeving.
Wij als buitenstaanders ontmoeten kinderen op weg naar school, lachen vriendelijk naar ze. Niet allemaal lachen ze vriendelijk terug. Zijn wij niet ook “de vijand”, denk ik dan? Ondersteunen wij westerlingen niet allemaal de bezetting van hun land? Hun houding zal weergeven wat ze thuis meekrijgen.
Op weg naar huis kopen we groenten voor vanavond. De winkelier (overigens een bouwkundig ingenieur) waar we voor het eerst een praatje mee maakten zei:
You christians are unbelievable – hij bedoelde natuurlijk dat we ongelovigen waren en dus niet hoefden te vasten. Maar wie weet zal hij de uitdrukking ook ooit in zijn eigenlijke betekenis hanteren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten