Twee jaar geleden brachten de hoofden van de kerken van Jerusalem een document naar buiten waarin ze vanuit het hart van het Palestijnse lijden een woord van geloof, hoop en liefde richtten tot het Palestijnse volk, de Israëlische bezetter en de hele wereld
Nú is het beslissende moment, vandaag staan we voor de keus. We leven onder bezetting, maar we geloven dat ook de bezetter een schepsel van God is. Vanuit een bewogen hart, een hart vol liefde, roepen wij op tot het beëeindigen van de bezetting. Nu twee jaar later komen delegaties van vijftien verschillende landen bijeen om te zien hoe een vervolg kan worden gegeven aan de beweging die inmiddels in meerdere landen en werelddelen ontstaan is. Een Kairos beweging die uit naam van Christus gehoor wil geven aan de oproep om de verdrukten bij te staan. Mensenrechten zijn niet nieuw. Jezus riep in zijn tijd al op om de hongerigen te voeden en de naakten te kleden. Zalig zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde beërven. In de confrontatie met de macht van de wereldheersers kan het gebeuren dat de kudde onder de voet wordt gelopen.
De herders van de Palestijnsekudde hebben hun stem doen horen. Herders wier schapen niet meer begrijpen wie de God is waar in het oude testament over wordt gesproken. Een god op wie de zionistische beweging zich beroept, een god waar ook fundamentalistische christenen mee aan de haal gaan. Maar: wij zijn toch de bewoners van het land, al van ouds her, wij zijn toch zéker nazaten van David? Wie zijn die indringers in het land, die zich met agressieve middelen het land toeëigenen? Heeft God ons dan ook geen beloften gegeven?
Waar blijven onze politici, geven die geen stem aan de rechtelozen? Het is goed hier te zijn en te horen naar hen uit India, de Filippijnen, de VS, Zuid-Afrika en Europa op zoek naar wegen om de roep gestalte te geven in ieders realiteit.
