Een nacht onder de sterrenhemel

Gisteren werden we gesommeerd onmiddellijk naar Susya te vertrekken.
We kennen de bewoners en blijven daar regelmatig overnachten omdat er regelmatig problemen zijn met de settlers in het settlement met dezelfde naam.
Settlements worden gecreëerd door middel van steeds dezelfde tactiek: men plaatst een caravan op een heuveltop en langzaam maar zeker vergroot men zijn terrein door de grenzen te verleggen. Vervolgens roept men uit dat dit Israëlisch grondgebied is en verklaart de Palestijnse boeren tot ongewenste persoon. In Susya worden de schaapherders uitgescholden en verdreven en is het graasgebied van de schapen gedecimeerd.
Ook al is het settler dorp al behoorlijk groot en is het gebied van de 35 schaapherder families al enorm ingekrompen, het is blijkbaar nooit genoeg: er staat al maandenlang een caravan buiten het dorp in de richting van de herders, in vakjargon een “outpost”. Het Israëlisch Hooggerechtshof heeft al een tijd geleden gesommeerd de outpost te verwijderen en dat is gisterenmorgen gebeurd. Helaas hangt daaraan een prijskaartje, een zogenaamde “price-tag” . Acht settlers, wier lichaamstaal niets te raden overlaat begaven zich na de ontmanteling van de outpost richting tenten en schopten stamppij. Een voorvechter van Ta’ayusch ( zie eerdere blog) die onmiddellijk van zijn werk naar Susya kwam, is binnen vijf minuten gearresteerd door de Israëlische geheime dienst en de schrik zit er bij de bewoners goed in. Als team hebben wij vannacht gewaakt. De hele nacht door hebben de settlers gewerkt en een nieuw bouwwerk opgericht op de plek van de vorige caravan. De nieuwe “outpost” staat op dezelfde locatie. Het is een oud spelletje met helaas meestal dezelfde winnaar.


Liggend onder de sterrenhemel met naast ons de schaapherder en zijn zoon zie ik voor me hoe Abraham geleefd moet hebben. Abraham die bij de terebint van Mamre bezoek kreeg van God. Wist u dat die terebint in Hebron staat? Wellicht heeft hij God toen net zo gastvrij ontvangen als wij steeds ontvangen worden in deze omgeving. Sara moet er ook net zo bij gezeten hebben toen ze voor het voedsel zorgde als onze gastvrouw. Eerst de gasten, dan pas eet zij met de kinderen wat er overgebleven is. En dan te weten dat zij de hele dag heeft gevast –het is immers Ramadan. Er valt heel veel te leren van deze bevolkingsgroep die door het leven zelf gevormd en gekneed zijn.