Ma'asalame

Mijn termijn als vrijwilliger zit er op.Vele ontmoetingen en ervaringen heb ik met u als lezers kunnen delen. Het was belangrijk voor mij om dat te kunnen doen, omdat ik niet als individu ben gegaan, maar als lid van een kerk en een gemeenschap. Ik wil jullie als lezers hartelijk danken voor het meeleven en voor het (kritisch) meedenken.
Terug in Nederland ben ik bereid om in diverse verbanden mijn ervaringen hier te kunnen delen. Dat is een verlengde mijn verblijf hier.
Ik weet zeker dat enkele van mijn beschouwingen vragen hebben opgeroepen en hoewel ik de vragen zeker niet allen zal kunnen beantwoorden kan ik misschien een nader beeld geven van het leven in de West Bank onder de bezetting en de inspanningen die hier ter plekke worden geleverd om met elkaar, Israëli’s en Palestijnen, te komen tot een einde van deze situatie. Doelstelling is gerechtigheid, zelfbeschikking en rechtvaardige grenzen met voldoende middelen voor bestaan.
Het eerste woord dat iedereen tot mij sprak was welkom, nu bij vertrek wordt mij gevraagd of ik weer terugkom. Wie weet, ik heb mij zeker welkom gevoeld.
Het is belangrijk voor mensen te weten dat de wereld niet de andere kant opkijkt, dat we niet geld pompen in een economie die het prima zelf kan als er maar geen water zou zijn gestolen, als er maar toegang zou zijn tot hun land, als er maar geen checkpoints waren als er maar vrij verkeer van mensen, goederen en diensten zou zijn. Geweld als officieel middel tot verzet is door Palestijnse leiders afgezworen, de muur is niet nodig en niet nuttig. Het resultaat van vele jaren onderhandelingen ligt klaar om te worden geïmplementeerd. Nu de wil nog om het te doen.
Mocht u met mij handen en voeten willen geven aan onze goede wensen beveel ik een gift aan ten behoeve de reparatie van het dak van het Media Center in Tel Rumeida, zie blog 26 oktober. Eind november hoop ik de gift over te maken.
Rek nr. 51 66 19 829 tnv K. Minzinga te Ulvenhout.
Ma’asalame, vrede zij met u, tot ziens.

De kracht van pijn

Zoeken naar hetgeen mensen verbindt en niet naar wat mensen scheidt is een van de krachten van Mediation.
Hoe breng je de twee volkeren bij elkaar die gescheiden zijn door een Muur, door een geschiedenis van het wederzijds elkaar bewust toebrengen van slagen, met genoeg redenen ter rechtvaardiging van zichzelf?
Er is een groep Israëli’s en Palestijnen die elkaar gevonden hebben in gedeeld verdriet en die een vereniging hebben opgericht waarvan de prijs voor toetreding de hoogst denkbare is: voorwaarde is het verlies van een dierbare.
Rami’s leven veranderde compleet toen hij zijn dochter van 14 verloor tijdens een zelfmoord aanslag in Jerusalem, Mazen groeide op in een vluchtelingenkamp en woont er nog steeds zonder enig uitzicht op verbetering en verloor zijn vader die op weg naar huis zonder enige reden werd neergeschoten. Twee mannen die ieder voor zich een beslissing moesten nemen: hoe ga ik verder? Laat ik mijn leven verscheuren door haat en de behoefte om wraak? Of ga ik een andere, bijna ondenkbare, weg. Rami probeerde te begrijpen wat een zelfmoordterrorist kon bewegen om een onschuldig 14 jarig meisje te vermoorden, het veranderde zijn leven compleet. Hij kon niet meer langs de zijlijn staan, hij is volkomen overtuigd van de noodzaak om de bezetting te beëindigen, en het Palestijnse volk recht te doen. Mazen besloot zijn kinderen voor te gaan in de weg die zijn vader voor hem had bewandeld: te staan voor zijn rechten, het verhaal van zijn volk te vertellen, ondanks alle moeite en vernedering die het hem kost en de wereld te laten zien dat niet iedere Palestijn een terrorist is, maar een mens die lijdt, die zijn kinderen meer wil geven dan het leven in een gevangenkamp verbannen achter een torenhoge muur.
Samen met 500 gezinnen zoeken Rami en Mazen wegen om de gaten in de muur open te breken. Joden doneerden hun bloed in Ramallah, Palestijnen in Jerusalem. Samen organiseren ze zomerkampen voor de jeugd, demonstreren ze, geven lezingen op middelbare scholen. Meestal ziet de jeugd voor het eerst een Palestijn, respectievelijk Jood zonder horentjes. De demonen blijken mensen te zijn van vlees in bloed. Ze voeren een strijd tegen vooroordelen, gebrek aan kennis en het kwaad in het besef dat beide partijen ooit terug zullen kruipen naar de onderhandelingstafel, omdat deze strijd om gerechtigheid niet te winnen is met geweld of overheersing.

-

-
Zie ook: www.theparentscircle.org

-

-

Opgroeiende jeugd onder bezetting

Onderweg in Jerusalem werden we op het trottoir tegengehouden door spelende Palestijnse kinderen, ze hadden een lint gespannen. Ze riepen iets, ze speelden checkpoint. Wij speelden het spel mee en wilden heel deemoedig ons paspoort laten zien. Het was niet genoeg, we mochten nog steeds niet verder. Mijn echtgenoot werd al ongeduldig, maar ik gunde ze het genoegen om eens een keer die rol uit te spelen.
Een Palestijnse man mocht wel door, wij bleven nog even geduldig staan. Mijn man kon de natuurlijke neiging om ze opzij te duwen niet langer onderdrukken. Ik vroeg me af welke geweldloze weg succesvol zou kunnen zijn: humor, erkenning van hun rol? Hoeveel spelletjes moeten volwassenen dagelijks spelen. Welke weg kies je? Voor welke partij ben je? Alles heeft te maken met de bezetting, de visie op de toekomst.
Intussen moeten veel kinderen groot worden met vaders, broers, ooms of een grootvader in de Israëlische gevangenis. Zorgen in het gezin die daaruit voortkomen voor het dagelijks brood. Frustratie en soms geweld binnen gezinssituaties.

In H2 moeten de kinderen het daarenboven doen zonder buiten te kunnen spelen. Het Media House in Tel Rumeida wil een ontmoetingsplaats zijn voor opgroeiende jeugd. Onze teamleden hebben er twee maal per week engelse les gegeven. De vredesactivisten leren de jeugd om te gaan met de camera’s van BT’selem, ze oefenen in editten en ondertiteling. Stapje voor stapje is het huis bewoonbaar gemaakt, eerst de deuren en de ramen, nu nog het dak. Ik hoop om op een of andere wijze ondersteuning daarvoor te kunnen geven, misschien met u als lezers van mijn blog?

Kracht in zwakheid

Hoe geef je uitdrukking aan het onuitsprekelijke? Daar ligt de kracht van de kunst. Verhalen en anekdotes zijn ontstaan in de bezette gebieden met als antipode: het Palestijnse kind dat de overmachtige Israëlische soldaat te slim af is. En meer dan dat: het kind dat de soldaat ontmaskert en zijn zwakte doet kennen, naakt en vernederd delft hij het onderspit. De antropoloog Kanaana deed onderzoek naar deze verhalen.
Naast deze kunstvorm die het moreel hoog houdt is de figuur Hanthala beroemd geworden. Hanthala zag ik meermalen afgebeeld in bedreigende situaties zoals bij de ontruimingen in de wijk Silvan in Oost Jerusalem waar gezinnen na tientallen jaren uit hun huis worden gezet.

Hanthala is de creatie van de cartoonist in ballingschap Naji El-Ali. Met blote voeten, handen op de rug gebonden en stekeltjeshaar is hij symbool geworden van het Palestijnse volk, inspiratie voor standvastigheid. Een kind overdonderd door de ervaringen van onderdrukking en geweld.
Donderdag hebben wij ons afscheidsfeestje in Hebron. We stellen dan de nieuwe teamleden voor aan onze contacten. We zijn dan te gast in het Hanthala cafe. Mohammed (een schuilnaam) is dan onze gastheer. In zijn jonge jaren een vooraanstaande journalist, jarenlang gemarteld in de Israëlische gevangenis heeft een eenvoudig baantje aangereikt gekregen door een mensenrechtenactivist. Het café is geopend op een strategische plaats, centraal in de oude souk met de hoop om nieuw leven te wekken in het verlaten centrum van de stad.
En zo blijft de figuur van Hanthala ook na de dood van zijn schepper (vermoord in 1987) staan voor de verrijzenis van nieuwe hoop voor een verdrukt volk.

willekeur

“ Welcome to inspection point” staat er bij het Checkpoint Qalqiliya. “Prepare your documents for inspection.”
Gewapend met paspoort ga ik mee in de rij om de grens te passeren, Qalqiliya ligt op de groene lijn. Deze ochtend passeren 3000 Palestijnse werkers de grens naar Israël.
Helaas werd mij de doorgang ontzegd, alleen voor Palestijnen was de verklaring.
Hoezo? Waar stond dat? Wilden ze soms niet dat ik onderging wat Palestijnen moeten ondergaan? Het klinkt trouwens behoorlijk cynisch: alleen voor Palestijnen. Meestal is het andersom.
Goed, dan maar terug. Misschien een andere nuttige dagbesteding? Met een EAPPI teamlid uit Yayyous ga ik naar de “agricultural gate”. Het is een drukke tijd voor de boeren: de oogsttijd van de olijfbomen is aangebroken. 9000 dunum ( 1 dunum is 1000 vierkante meter), 75% van het land van Yayyous, is ingenomen en aan de westzijde van de muur. Om hun land te bereiken moeten de eigenaren door een checkpoint. Wij willen een bevriende boer graag helpen en mee naar zijn land. Wederom werd mij de toegang ontzegd. Ik mocht niet door het checkpoint.
Hoezo? Ik mocht 10 kilometer verderop a raison van extra kosten.
Voor het eerst ben ik “slachtoffer” van volstrekte willekeur. Hoe verschrikkelijk moet het zijn om dagelijks dit soort maatregelen te moeten ondergaan.
Het hek van de agricultural gate is slechts drie maal per dag open. De tijden variëren. Vanmorgen sloot de soldaat het hek te vroeg, mijn collega wees de soldaat er op: er kwam nog boer met zijn ezeltje aan.
Om het traject van de muur aan te leggen zijn hier over de volle breedte van 70 meter 2500 olijfbomen van de dorpelingen gerooid.
In dit door Israel toegeëigende gebied liggen zes waterputten van Yayyous.
Water is dan ook de eigenlijke reden van de vreemde lussen die de muur in het Noordwesten van Palestina maakt.“The fingers” heetten ze in beroepstaal. Een finger gaat 20 kilometer landinwaarts! Landbouwers zonder land en zonder water.
Geen andere keus dan zich verkopen als goedkope arbeidskracht aan de vijand en daartoe vele uren in een lange rij te staan.
“We wish you a safe and pleasant transit” eindigt het aanwijzingenbord. Ach, het blijft onschuldig ogen.

aan drie zijden ingesloten

Stel je eens voor dat je een mooi central gelegen huis hebt aan de Amsterdamse straatweg in Hilversum, een doorgaande weg, op de route naar een commercieel centrum van het land. Stel je vervolgens voor dat die weg dwars over geblokkeerd wordt en vervolgens in de lengte door midden gedeeld wordt door een 9 meter hoge muur.
Vervolgens maakt diezelfde muur een driekwart lus rondom je huis.
Dit is de situatie van de familie Anastas in Bethlehem. Voorheen een vermogend gezin met een goedlopend bedrijf en een souvenirwinkel op de begane grond. Nu is het gezin bankroet.
Regelmatig rijd ik met de bus langs de muur rond Bethlehem en zie de muur enorme slingers en lussen maken. Nu ik hem van dichtbij gezien heb is het traject nog waanzinniger. Overal zit een reden achter.
Om te beginnen moet ik opmerken dat de muur kilometers diep de Westbank in gaat ten Oosten van de groene lijn, op deze manier omcirkelt de muur een aantal joodse settlements. Maar misschien nog wel het belangrijkste is dat het gebied van Jerusalem zo artificieel uitgebreid wordt, zodat het aantal “joodse” inwoners van de stad omhooggetrokken wordt.

Midden in het geconfisceerde gebied met de vijf settlements ligt de Tent of Nations, woonhuis van een Palestijnse christen, Daoud Nassar, met land dat indertijd gekocht is door zijn grootvader. Vanaf 1991 heeft hij geprocedeerd om in bezit name door de Israëlische regering te voorkomen. $ 140.000 dollar armer heeft hij het gelijk aan zijn zijde gekregen. Maar de trukendoos is niet op: hij heeft geen stromend water, geen electriciteit en krijgt geen bouwvergunning, dit terwijl het settlement naast hem een zwembad heeft. Hij wil desalniettemin op een positieve manier op dit alles reageren. “We refuse to be enemies” staat met grote letters bij de ingang van zijn land. Tijdens de Gaza oorlog hebben ze cisternen gebouwd. Frustratie omzetten in actie is zijn devies: niet je hoop vestigen op buitenlandse mogendheden en ngo’s is zijn idee, maar je eigen plan trekken. Zoveel mogelijk zelfstandigheid creëren. Met de hulp van vrijwilligers werkt hij aan water, energie en landbouw.

leren demonstreren

Het is onrustig in de West Bank. Fatah heeft opgeroepen tot een algemene staking op vrijdag en de winkels waren inderdaad allemaal dicht. Op de terugweg van de moskee, we zijn er altijd op vrijdag tijdens gebedsuur om te monitoren, belandden we in een stenenregen. Jongeren gooiden stenen naar militairen boven op de daken in de stad. Gelukkig escaleerde het niet. Al-Aqsa en Goldstone zijn op ieders lippen. De bevolking voelt zich erg in de steek gelaten door de Palestijnse Autoriteit.
Youth against Settlements organiseerde gisterenavond een wake in het centrum van Hebron. Wij gaven door onze aanwezigheid moral support. Hoe moeilijk is het om creatief te zijn tijdens een demonstratie en het geheel niet te laten ontaarden. Jonge kinderen zijn de herrieschoppers en worden daar wellicht toe aangezet, maar het zou niet zo moeten zijn. Leer ze waardig te demonstreren met een goed onderbouwd verhaal. Youth against settlements wil daar graag aan bijdragen.

Op de loer

De muur is niet af. Er zijn gedeelten hier in het zuiden waar Palestijnse werkers makkelijk door kunnen. Ze betalen een taxichauffeur een hoop geld en het vervoer is geregeld. Als ze in Israël opgepakt worden belanden ze in de gevangenis. Maar er is hier geen werk en ze zijn wanhopig. Bepakt en bezakt voor een langere periode van huis, wagen ze de sprong.
Soldaten hebben zich aan de andere zijde verstopt. Ze kennen de plek en willen wel een verzetje. Acht van de negen werkers worden gepakt, een maakt zich uit de voeten. Acht mannen moeten op de knieën en worden gedwongen op handen en voeten verder te gaan, zich om te draaien, zodat hun geld en sigaretten ongezien uit hun rugzakken wordt gehaald. Schoenen uit en over doornen lopen. Als de militairen klaar zijn met hun pleziertje, vijf uur later, zetten ze de mannen terug de grens over. Een man is gebroken: het geld voor de tocht was geleend geld. Hij is des duivels, wil terug, wil de soldaten te lijf gaan. Zijn makkers weerhouden hem. Veel later op een andere plek steken ze alsnog de grens over.
Dit is het relaas van een medewerker van Al-Haq, een Palestijnse mensenrechtenorganisatie. Een van de opgepakten woont in Hebron in de oude Souk. Al-Haq kreeg in maart jl. de Nederlandse geuzenpenning uitgereikt, zie: alhaq.org

trauma en traumaverwerking

Een nieuw bataljon en nieuwe gewoonten. De Golani brigade is gearriveerd en wordt ingewerkt in de omgeving. Op bijgaande foto ziet u soldaten met geweer in de aanslag voor de dependance van Cordoba school.
Omdat de kinderen niet meer naar de wc durfden in het hoofdgebouw vroeg ik de soldaten of ze tien meter verder op wilden gaan staan. Nee, ze hadden orders van boven om hier te staan. Na een half uur vertrokken ze weer.
Wat is het effect van oorlog en bezetting op kinderen?
Terre des Hommes heeft een speciaal programma opgezet en geeft In Hebron en Jenin hulp op aanvraag naast speciale training voor leerkrachten: hoe problemen te signaleren en hoe er op te reageren. De leerkrachten van de Cordoba school hebben aan het programma deelgenomen. Het heeft een duidelijk positief effect gehad op de kinderen. In de gezinnen horen we dat kinderen bang zijn om te gaan slapen.
Na de tweede intifada is de school in de gebieden waar wij surveilleren drie jaar dicht geweest. Hele generaties kinderen hebben daardoor een gat in hun ontwikkeling en hebben geen kansen meer op vervolgonderwijs, dit alles tegen het internationale humanitaire recht, immers volgens de Hague Regulations heeft de bezettende macht de plicht heeft om de noden van de burgerbevolking te garanderen.

Leven in Hebron

Internationale waarnemers in Hebron

In 1993 is een begin gemaakt met de hoofdlijnen voor een schets van een overeenkomst voor een internationale aanwezigheid van waarnemers in Hebron.
Na de moord van Baruch Goldstein op gelovigen in de Ibrahimi Moskee zijn de onderhandelingen in een stroomversnelling gekomen gedurende de Oslo akkoorden.
In het protocol van 1997 betreffende Hebron hebben beide partijen zich verplicht te werken aan een normaal leven voor de bevolking van Hebron. TIPH (Temporary International Presence in Hebron) wordt opgericht en waarnemers uit Noorwegen, Italië, Zweden, Turkije en Zwitserland zijn sindsdien in Hebron gestationeerd.
Onlangs uitte de Israëlische regering twijfel over de deelname van Noorwegen omdat zij het land betichtte van te grote sympathie met de Palestijnse zaak.
Sinds het bereiken van het akkoord is de overeenkomst met voeten getreden. Vanaf 2002 heeft het Israëlische leger militaire bases rondom de stad en is de vrijheid van beweging van de inwoners van Hebron enorm beperkt. Gevolg is economische malaise. Er is zeker geen ‘normaal’ leven mogelijk voor de palestijnen in de ‘closed military zones’, met het gevolg dat er onderscheid wordt gemaakt tussen burgers: in H2 genieten de 400 settlers privileges en bescherming vanwege de strijdkrachten en de 35.000 palestijnen in H2 moeten het doen zonder vervoer, voldoende water en goed functionerend burgerlijk bestuur.
De rapportages van TIPH zijn vertrouwelijk. Waarnemers komen niet tussenbeide.
Wij, als waarnemers van de EAPPI, maken daarentegen zoveel mogelijk gewag van onze bevindingen in zoveel mogelijk media.

Een ongenode gast

Uren lang kan Hani Abu Heikel vertellen. Een beminnelijke man, afgestudeerd aan de universiteit, vader van een gezin van vijf, woonachtig in Tel Rumeida in H2. Om in het onderhoud van zijn gezin te voorzien verkoopt hij koffie, gezien zijn achtergrond zou hij een hoge functie bij de palestijnse autoriteit kunnen hebben maar hij kiest ervoor zelfstandig te zijn en niet mee te werken met de Israelische bezetter. Als zovelen palestijnse mannen heeft hij in zijn jonge jaren in de israelische gevangenis gezeten. Daar is hij door intensieve gesprekken met intellectuelen uit alle geledingen gekomen tot de overtuiging dat de palestijnse zaak het meest geholpen is met geweldloos verzet. Hij is betrokken bij het project van B'Tselem (een israelische mensenrechtenorganisatie ): "shooting back" en leert de mensen in zijn omgeving werken met de video's. Als militairen zijn zoon neerslaan staat hij erbij en filmt. De betrokken officier is veroordeeld. Als een buurman zijn druiven steelt legt hij hem uit dat het zijn druiven zijn. We waren erbij en verbijsterd door zijn innerlijke rust. De poort van zijn achtertuin moet altijd open zijn, militairen en en settlers lopen dag en nacht via zijn tuin naar de andere kant van Tel Rumeida.
Altijd moet er iemand thuis zijn anders wordt zijn huis ingenomen. Drie tot vier keer per week worden 's nachts stenen gegooid om te zien of hij er is. 's Morgens liggen er tomaten en rotte eieren voor zijn voordeur.
Zes keer is zijn auto verbrand in de afgelopen drie jaar, zijn land is vier keer in brand gestoken.
Hij blijft, ondanks het vast voornemen van de settlers om hem daar weg te pesten en ondanks het gebrek aan bescherming van de bezetter, wier militairen dag en nacht aanwezig zijn, alles zien, maar niets doen.