Hoe verschrikkelijk te beseffen dat op de plaats waar ik gisteren zelf nog door checkpoint 56 liep vandaag een Palestijnse man is neergeschoten.
Zelf was ik nog maar net vanmorgen in Jerusalem gearriveerd om mijn collega’s daar te bezoeken toen ik een telefoontje kreeg met de mededeling dat er een “incident” was in Tel Rumeida. Onmiddellijk ons team gebeld en hoor nu wat er gepasseerd is. Je hebt dan echt even het gevoel dat je naar “huis “ wil, “huis” is dan Hebron.
Nog maar zo kort ter plekke- 10 dagen- en al vergroeid met de mensen. Dat is natuurlijk niet voor niets. Je hoort en ziet al zoveel onnodig leed; ook ondergaan we zelf ook al de intimidaties doordat we reizen met openbaar vervoer en dezelfde onnodige vertragingen en ondervragingen ondergaan.
Zelf altijd punctueel besef ik nu dat ik niet meer overal op tijd kan zijn. Gisteren vroeg een Palestijn ons bij checkpoint 56 om nog even te blijven staan aangezien iemand hardhandig werd ondervraagd. We waren dus een half uur te laat op onze afspraak. Vandaag duurde de busrit langer omdat onze bus klem werd gereden door een patrouille en onze papieren extra werden gecontroleerd. Ze waren al een keer gecontroleerd bij het naderen van Jerusalem: iedereen moest uitstappen, zijn papieren laten zien terwijl de bus werd geïnspecteerd. Allemaal mensen die afspraken hebben en misschien alleen voor vandaag in de gelegenheid zijn de stad te bezoeken met een special permit. Want reizen is niet vanzelfsprekend.
Genant was het om gisteravond iemand te vertellen dat ik vandaag naar Jerusalem ging en pas daarna te beseffen dat zij er in geen jaren was geweest en er hoogstwaarschijnlijk in geen jaren zal komen……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten