Op 14 mei 1948 riep Israël zich eenzijdig uit tot staat en
scheidde zich af van het toenmalig Mandaat gebied Palestina.
In de maanden ervoor er erna vluchtten 750.000 Palestijnen
uit hun dorpen. De angst zat er goed in na het bloedbad van Deir Jassin. 500 Palestijnse
dorpen werden met de grond gelijk gemaakt.
Massamoord, etnische zuiveringen, veteranen van de Palmach
en de Hagana komen nu als 80-jarigen met bekentenissen. In 1948 verscheen reeds
het boek van een Israëlische officier : Khirbet Khizzeh.
Nu anno 2013 vieren de Israëliërs het 65- jarig bestaan van
hun staat en de Palestijnen moeten nog steeds vechten voor de volledige erkenning
van hun staat door de VN. De Volkenbond sprak anno 1948 van Mandaatgebied met
het recht op staat-zijn van de Palestijnse gemeenschap die tot het Ottomaanse
Rijk hadden behoord. De inwoners hadden de Palestijnse nationaliteit, joden
kregen toestemming om er te immigreren.
Hoe lang moet je strijden om je oorspronkelijk recht terug
te krijgen?
Hoeveel rechtsgrond hebben nieuwe feiten? De bouw van nederzettingen,
de Muur op Palestijns grondgebied maken dat
60 % van de West oever ontoegankelijk is voor de Palestijnen, de
rechtmatige bewoners. Net zoals in 1948 delven de Palestijnen het onderspit
tegen de militaire overmacht van de Israëli’s. Eigendommen worden ontvreemd en
mensenrechten met voeten getreden.
Het Mandaatgebied Palestina wordt langzamerhand Groot Israel,
hoe wrang voor alle liefhebbers van vrede en gerechtigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten